werk aan de winkel

Ik ben hier in Nepal gekomen om te werken. Op ‘mijn’ Maitri Griha. Voor de andere projecten van de stichting (www.stichtingkinderenvankathmandu.nl) Maar ik moet echt nog even op gang komen.

Deels door de jet lag, wat is dat toch vervelend. Deels door de vele bhanda’s, oftewel stakingen. Die worden soms van te voren aangekondigd maar soms ook niet. Dan is er ‘s 9ochtends ineens een bhanda. Er rijden geen bussen. Nauwelijks taxi’s . Veel winkels zijn dicht. Een grote bhanda wordt meestel wel van te voren aangekondigd en heft vaak een politieke achtergrond. In mei waren er enorm veel waardoor het leven in Nepal piepend en krakend tot stilstand kwam. De protesten waren toen gericht tegen de politiek, die er niet in was geslaagd om in 5 jaar tijd een grondwet in elkaar te knutselen. De regering heeft haar ontslag gekregen en er komen in november verkiezingen. Of niet. Het is nog niet helemaal duidelijk. En wat je opschiet met verkiezingen is ook al niet duidelijk, want de wil om er met elkaar uit te komen lijkt bij de3 politici te ontbreken.
Nu zijn er veel kleine protesten. De meesten zijn gericht tegen de prijsstijgingen. Voedsel is veel duurder geworden in het afgelopen jaar. Ook benzine is weer gestegen in prijs. Gewone Nepalezen hebben moeite met rondkomen. Dawa, die bij Maitri Griha werkt, vindt de bhanda’s wel goed. Niet dat hij denkt dat het effect zal hebben, maar het is beter dan helemaal niks doen en alles maar over je heen laten komen. Met de bhanda’s kan je in geval je stem laten horen.
Veel Nepalezen denken er anders over en zijn de bhanda’s net zo zat als de prijsstijgingen. Studenten willen naar college, wat leren en niet thuis rondhangen. Winkeliers willen geld verdienen. Taxichauffeurs willen rijden en niet langs de kant staan. Want dan verdienen ze niks en kan er dus ook geen eten gekocht worden, geen school betaald worden, geen vooruitgang geboekt worden. Dit land komt krakend tot stilstand.

Ondertussen blijft het geld van de ontwikkelingsorganisaties binnen stromen. Veel geld, het is hier de grootste industrie. Vanuit Nederland zijn er tientallen organisaties aanwezig. Ik werk daar aan mee. In het klein, in vergelijking met sommige andere organisaties zijn we een dwergje. Voor de kinderen in Kathmandu. Voor kinderen met een verstandelijke beperking, waar vanuit de overheid niks voor is. Voor kinderen van wie de ouders te weinig geld hebben om ze naar een fatsoenlijke school te sturen. Voor kinderen die een operatie moeten ondergaan maar waarvan de ouders niet genoeg geld hebben om die operatie, én de kosten van het ziekenhuis, én de kosten van het vervoer te betalen. Ik doe dat omdat ik denk dat het belangrijk is.

Tussen de stakingen en feestdagen door is Maitri Griha zo veel mogelijk open. Er komen nu 10 kinderen 6 dagen per week naar de day care verdeeld over 2 klasjes. Ze zijn tussen de 5 en 12 jaar oud. Daarnaast komen er nog 4 kinderen voor fysiotherapie, en gaat de fysiotherapeute ook bij 2 kinderen op home visit. Sommige kinderen komen al jaren naar MG, maar er zijn ook 2 nieuwe jongetjes. Een van hen heeft down syndroom, de ander is doof en heeft wat problemen met zijn motoriek. Ik weet niet of hij echt op zijn plek is bij MG maar op een gewone school kan hij hier zeker niet terecht. Voorlopig kan hij een hoop leren bij ons, en ondertussen kunnen we zoeken naar eventuele andere mogelijkheden. Ik vind het zo fijn om de kinderen weer te zien, om ze mijn naam op alle mogelijke manieren te horen uitspreken, om met ze te spelen. Ik voel me echt deel van de Maitri Griha family, en dat is een voorrecht.

Vandaag was ik voor het werk bij het Orthopedisch ziekenhuis. Nog een hele familie ;-) Behalve operaties betalen we daar voor een juf, die de kinderen op de Ocky Pladet Children Ward lesgeeft. Er liggen nu 11 kinderen, 2 bedden zijn leeg. Als de artsen klaar zijn met hun ronde komt Sundhara en geeft zij de kinderen les en speelt met ze. Voor veel ouders, die ook in het ziekenhuis verblijven, is al het speelgoed net zo interessant als voor de kinderen. Zij spelen samen met de kinderen op een kleed op de vloer.
Veel kinderen hebben botbreuken, sommigen hebben enorme open wonden. Ik zag een jongetje met een wond van 10 bij 5 cm op zijn arm, zo diep dat je recht op zijn bot kijkt. Hoe hij er aan komt? Een meisje heeft haar been gebroken tijdens het spelen, zij verveelt zich rot in het ziekenhuis ( i am very bored miss) en vond het erg leuk om haar Engels op mij te oefenen. Ze zit al class 9, en zal een jaar of 16 zijn. Ze wil zelf verpleegster worden en let goed op als de verpleegsters op haar zaal aan het werk zijn. Een ander meisje heeft duidelijk een fysieke beperking, haar beentjes zitten allebei in het gips en staan behoorlijk scheef. Het ene been is ook nog eens veel korter dan het andere. Ze laat Sundhara en haar moeder flink voor haar lopen. Dom is ze zeker niet maar naar school gaan zal moeilijk zijn omdat ze helemaal niet kan lopen, en aanpassingen zijn hier onbekend.

Zo heb ik genoeg te doen. Voor het contact met de Nepalese zakenpartners is het belangrijk dat ik hier nu ben. En ik geniet er volop van.

De komende dagen werk ik niet: Ik ga raften! In het weekend ben ik weer terug en ga ik verder met het vele werk.