tijd voor vakantie

Sinds ik in december 2011 terug kwam van mijn vorige reis naar Nepal ben ik aan het werk geweest. Ik hou van mijn werk, die mazzel heb ik dan weer, maar een beetje moe word ik er soms wel van. Dus is het nu tijd voor vakantie. Voor ontspanning. Voor mij is door de bergen sjouwen, me helemaal verrot zweten, mezelf hijgend als een karrenpaard omhoog slepen langs berghellingen een vorm van ontspanning. Vraag me niet om het uit te leggen want ik snap het zelf ook niet. Maar ik vind dat lekker. En leuk. En ontspannend.

Ik ga niet alleen, want dan vind ik er alsnog niks aan. Mijn geliefde Hans is zondag in KTM aangekomen en hij gaat mee. Na een onzekere en moeilijke periode in Nederland heeft hij er voor gekozen om wel hier naar toe te komen. Ik ben daar heel erg blij mee. We zullen vanuit Nepal niet minder betrokken zijn bij mijn schoonfamilie, al is de afstand naar Nederland nog zo groot.
Ook Karin gaat mee. Vorig jaar hebben Hans en ik met haar een korte trekking gemaakt, van Jiri naar Phaphlu. Dat denk ik tenminste, door de dichte mist hadden we geen idee waar we liepen. Het ging nogal op en neer, maar het zicht was zelden meer dan een meter of 20. Op de pas stonden we te kleumen in de sneeuw. Karin bleek ook onder deze omstandigheden heel fijn reisgezelschap. Zij wilde graag een tenttrekking doen dit jaar, wij ook dus gaan we samen.
Lobsang gaat mee als gids. Hij is de eigenaar van het trekkingbureau Sherpaland, ziet zijn kans en gaat zelf met ons mee. Ik ben daar heel blij mee, Lobsang is eerder onze gids geweest. Hij is een goede vriend en een heel goede gids. Verder gaat er natuurlijk nog een ploeg dragers mee, die de komende dagen binnen komen druppelen in Kathmandu vanuit het dorp. Vandaag is het met veel kunst en vlieg werk van Martine en Lobsang gelukt om ook Jan een stuk van de route mee te laten lopen. Hij zal vanaf Manang ons reisgezelschap versterken. Hoera!

We gaan Annapurna of the beatten trail lopen. We beginnen op de gewone Annapurna round route, maar nemen een zijvallei naar Nar en Phu, een pasje over, de hoofdroute weer kruisen in Manang en dan via de Tilicho meren en de bijbehorende pas uitlopen. Als ik het reisschema zie denk ik elke keer: waarom heb ik hier nou weer ja tegen gezegd? Wat voor vlaag van verstandsverbijstering en/of zelfoverschatting was dat? Aan de andere kant weet ik heel goed wat ik kan, ik heb wel eens vaker een zware trekking gelopen en ik weet dat ik er van geniet. Dus, hop, de bergen in!

Goed, ik heb er dus zin in. Om even van de wereld te zijn. Geen telefoon, geen internet. Alleen wij en de bergen. En al die andere toeristen maar die negeren we gewoon. De bewoners van het gebied zijn er ook natuurlijk. Maar dat is dan wel weer leuk. De komende 4 weken ben ik dus even uit de lucht. Heerlijk. Ik hoop dat jullie allemaal net zoveel plezier gaan hebben als wij.