Het gewone leven klopt weer aan de deur

Na de vakantie begint altijd het gewone leven weer. Zo hoort dat, schijnt het. Mijn vakantie bestond uit een lange trekking. 24 dagen waren we onderweg. We zijn Karin, Hans en ik met Lobsang als gids en nog een heleboel andere Nepalezen als assistent gids, keukenteam en dragers. Onderweg sloot Jan zich nog bij ons aan. Voor veel mensen betekent vakantie lekker niks doen. Ik kan dat niet zo goed, niks doen. Ja, thuis op de bank, voor een uurtje ofzo, met een biertje erbij. Maar in de vakantie is het tijd voor actie. Naar buiten. De bergen in.
Dit keer naar het Annapurna gebied. Niet de standaardroute, maar een alternatief met een uitstapje de vallei van Nar en Phu in. En dan uitlopen langs de Tilicho meren. De route was van tevoren bedacht door Hans en Lobsang. Er komen wel toeristen maar niet zo heel veel. Onderweg zijn er geen lodges dus dat werd kamperen. Heerlijk!En dan zit je met een hele groep mensen in de bus naar Besisahar, het beginpunt. De meeste dragers spreken alleen Nepali, ik helaas niet, dus lachen we maar eens lief naar elkaar. Vanaf Besisahar gaat het langzaam omhoog, de eerste dagen tot aan Koto langs de ‘gewone’ Annapurna trail. Daar lopen meer mensen, heel veel mensen zelfs. Mij kan dat niks schelen. Ik loop. Ik ben buiten. Ik zweet en ik zwoeg. Ik geniet van de bergen en mijn vrienden en de inspanning. ’s Avonds krijgen we de meest geweldige maaltijden voorgeschoteld door onze superkok Karma en zijn keukenploeg. De assistent gids Anop zet elke dag in een dorpje de tenten voor ons op, met hulp van een paar jongens die als drager mee zijn. Wij hoeven alleen maar te lopen en te genieten. Van de bergen en de sterren en de stilte. Of van de jongens die madal (Nepalese trommel) spelen en zingen. Van elkaar.

Bij Koto verlaten we de hoofdroute en slaan af naar het noorden, een smalle vallei in. Hier zijn alleen verlaten dorpen waar niemand woont. Aan het eind van deze vallei ligt het dorp Phu. Dat is nog wel volop bewoond. 42 jaar geleden is dit dorp herontdekt door de Nepalese regering. Men was het bestaan van deze vallei en het dorp met haar 300 inwoners vergeten. Nu begint het steeds meer een toeristische attractie te worden. Het contrast is merkwaardig: dit dorp lijkt nog in de middeleeuwen te leven, met het vee beneden in de huizen, en de mensen er boven. Maar dan wel met een satellietschotel en panelen voor zonne-energie op alle huizen. En toeristen in fel gekleurde trekkingkleding die door het dorp sjouwen en zich vergapen aan de mensen, de huizen, de gompa’s. We bezoeken een gompa op de heuvel achter het dorp. We mogen deze gebedsruimte bekijken, na veel gesoebat door een aantal dorpelingen (wie heeft de sleutel? wie mag de deur opendoen?) Rondom de gompa zijn heel veel mani-muren met smurfenblauw geschilderde stenen. Een van de dragers oefent voor gids en leidt ons rond. Hij doet het supergoed, als hij Engels leert kan hij volgens mij een prima gids worden. De bergen hier zijn nauwelijks begroeid. Wel zijn er heel veel chortens en mani-muren, waaraan we kunnen zien dat het boeddhisme volop leeft in deze streek.

We lopen langs het dorp Nar richting de Kang La. Deze pas is ruim 5000 meter hoog, en ik zie er nog veel hoger tegenop. Lobsang en Hans vertellen me dat ik het kan, dat ik al vaker op hoge passen heb gestaan. Om de een of andere merkwaardige reden ga ik altijd aan mezelf twijfelen als ik voor zo’n pas sta. Ik weet zelf ook wel dat ik het eerder heb gedaan, daar was ik bij. Maar de hoogte boezemt mij angst in. Op de ochtend van de pasdag is het stralend weer. Ik loop, eerst met pijn en moeite maar later met plezier. En dan begint het grote genieten. Mijn rugzak geef ik aan Lobsang, ik kan de ballast nu even niet gebruiken. Ik loop. Omhoog gaat het, kangla-kungda, oftewel zigzag. Onderweg drinken we thee uit de thermosfles. Zigzag. En daar is de pas. Een heel klein pasje om precies te zijn. Smal en ongelooflijk erg steil. We omhelzen elkaar en hangen onze gebedsvlaggen op. Dan gaan we naar beneden, niks geen kangla-kungda maar gewoon hop, rechtdoor, glijdend door het gruis. Aan het eind van de dag stranden we in een lodge in Nawal. De douche, die er wel is, moet eerst leeggeschept worden, dus die slaan we over. Het bed lijkt schoon, en in onze slaapzakken zit alleen ons eigen vuil dus dat gaat ook prima.

De volgende dag dalen we verder af naar Manang, waar we de hoofdroute van de Annapurna trail weer kruisen. Dat komt goed uit, want hier kan Jan zich bij ons aansluiten. Hij kon pas later uit Nederland weg maar wilde wel graag mee. Met dank aan Sherpaland is dat gelukt, Martine en Lobsang hebben er veel voor moeten mailen en regelen en het is fantastisch dat Jan dankzij hun inspanningen een stuk met ons mee kan. Vanaf Manang gaan we gelijk weer van de hoofdroute af. We lopen naar de Tilicho meren. Ik loop makkelijk, heb de angst voor de hoogte van me afgeschud. Hans loopt achter me, ik ben hem steeds kwijt omdat hij filmpjes aan het maken is. Jan en Karin gaan als een speer. Het pad naar Tilicho base camp is volgens mij het mooiste pad waar ik ooit op gelopen heb. Voor de dragers is het zwaar, er zijn veel steenlawines op dit pas waardoor het moeilijk begaanbaar is. Voor ons is het genieten. Ieder voor zich en samen. Wat is heerlijk om met vrienden in de bergen te zijn.
We gaan verder omhoog. Onderweg heeft Lobsang’s telefoon even bereik, we bellen met Martine en de enthousiaste verhalen vallen over elkaar heen. Na de lunch slaan vermoeidheid, misselijkheid en wellicht de hoogte toe. Karin zwoegt zich omhoog en ook Jan heeft het niet makkelijk. We zoeken de tenten, en vinden ze uiteindelijk een stuk hoger dan de bedoeling was. Dat scheelt voor morgen maar betekent wel een koude nacht op ruim 5000 meter. Het Tilicho maar verandert van kleur doordat de zon ondergaat. We horen en zien lawines van de bergen denderen. Verder omhoog, naar de Eastern pass. Nu slaat de hoogte bij Jan echt toe, hij heeft het erg zwaar en wil alleen nog maar uitrusten. Dat mag even, maar daarna wordt hij door Lobsang en een van de jongens omhoog gesleept. Iedereen helpt mee om te zorgen dat Jan zo snel mogelijk boven komt. We zijn blij met Lobsang, met ons team. Op de pas is de opluchting groot. Het uitzicht over Mustang en de Kali Gandaki vallei is zo prachtig… De afdaling is lang en vermoeiend. Het eerste stuk heeft Jan nog wat hulp nodig, maar al snel kan hij weer zelf omlaag. We zien in de verte de jongens bij een kampeerplaats, nog even en we kunnen uitrusten van deze zware en geweldige pasdag.

En dan staan we ineens in Jomsom. Een dorp dat voor mij voelt als een wereldstad, met auto’s en bussen en mensen en lawaai. En een lodge met een heerlijke warme douche. De eerste sinds, even denken, 2 weken? Of nog iets langer? En er is bier. En ’s avonds een groot feest met het hele team. We eten en drinken en zingen en dansen. Iedereen doet mee, iedereen is blij en vrolijk. De volgende dag in de bus gaan de jongens verder. Urenlang wordt er uitgelaten geschreeuwd en gezongen en gelachen. Aan het eind van de dag nemen we afscheid. De jongens gaan naar Kathmandu met de nachtbus, wij gaan nog een nachtje naar Pokhara en komen de volgende dag. Lobsang, Anop en Karma gaan met ons mee. KTM is thuiskomen voor mij. Toch is het raar. Ik kijk anders naar de stad na al die weken buiten.

We zijn alweer een week verder. Hans en Jan zijn naar huis, naar hun Nederlandse huis bedoel ik. Lobsang is weer onderweg, naar Manaslu dit keer. Karin en ik lopen wat ontheemd door het guesthouse, door de stad. Alle prikkels komen zo hard binnen na die weken rust. Er zijn zoveel mensen. Ik wil zoveel maar kan het nog even niet opbrengen. Nu pas begin ik me weer een beetje normaal te voelen, en heb ik zin om mijn vrienden hier te zien, om op stap te gaan, om aan het werk te gaan. Het gewone leven klopt weer aan de deur.