we zijn weer thuis

Boudha, 11 september 2012.

Daar ben ik weer, in mijn eigen appartement, met uitzicht dat ik nu niet kan zien omdat het donker is. Met de spullen die ik in de handbagage bij me had, want mijn rugzak is onderweg ergens blijven steken.
Ik begon vanochtend prima, gisterochtend was het trouwens. Maar al op Schiphol kreeg ik een sms van Lufthansa dat mijn vlucht naar München vertraagd was. Dus ik was mijn aansluiting al kwijt voordat ik op weg was. Ik heb mijn vlucht laten omboeken, via Frankfurt, 9 uur extra reistijd. Reizen is wachten…

Onderweg beleefde ik weinig: wat slapen, wat eten, boekje lezen. De vluchten naar Frankfurt en naar Doha zaten vol, maar het laatste vliegtuig van Doha naar Kathmandu was nog niet half gevuld. Opvallend genoeg met bijna alleen maar Nepalezen, er zaten maar 5 toeristen in. Ik vraag me af of dat dan toch komt doordat het 11 september is, dat westerlingen dan niet in een vliegtuig willen stappen.
Het was nog net licht toen ik landde in Kathmandu, maar door de dichte bewolking kon ik niks zien totdat we landden. Kinders ik ben zo blij om hier te zijn. Ik ben uitbundig begroet op het vliegveld door Martine en Pema en Bhim. Heerlijk om zo onthaald te worden. Nog even een formuliertje ingevuld in de hoop mijn bagage morgen alsnog te krijgen en hup, in de auto naar het guesthouse. Ook daar een heel ontvangstcomité. Het is super om iedereen weer te zien, nou, ja bijna iedereen., want van de medewerkers van het guesthouse is er namelijk één voor een paar jaar naar Zuid Korea, een ander zit voor 3 jaar in Saudi Arabië. Zijn vrouw vindt dat niet zo gezellig. Ze hopen daar veel geld te kunnen verdienen als gastarbeiders. Een jongere broer van Lobsang, de man van Martine, is onlangs getrouwd. Anders dan in Nederland is dat hier in 5 dagen geregeld. Zijn kersverse vrouw is een lekker pittige meid die nu ook voor het guesthouse werkt. Ze zijn in mijn ogen piepjong, maar ik heb dan ook een brilletje nodig.

Ik heb mijn plunjebaal met zooi die ik hier achterlaat ook vast uitgepakt in de hoop er een onderbroek in te vinden. Helaas, die zit er niet in. Wel veel kleren maar die ruiken niet helemaal fris na 9 maanden in een dichte zak. Even een wasje dus maar, kan ik tenminste morgen iets schoons aan. Want morgen is er weer een dag in Nepal, dan ga ik in Bhaktapur mijn vriendin Joyce opzoeken. Eerst even bij Maitri Griha langs, kijken hoe het met de kinderen is. En beltegoed op mijn telefoon zetten. En pinnen, boodschappen doen, maar vooral kletsen met de staf. En dan is er overmorgen weer een dag in Nepal, en nog een, en nog een, enzovoorts.

Het is alweer woensdag, oftewel: allemaal stemmen graag. Ik ga zo nog even achter mijn bagage aan, en vanmiddag naar Bhaktapur. Er is bhanda, oftewel staking, waardoor de kinderen niet op Maitri Griha zijn. Misschien loop ik zo toch even langs, de staf en de vrijwilligster gedag zeggen. Gelukkig is het wassen, pinnen en boodschappen doen wel gelukt. Ook doet het internet het inmiddels, met wat haperingen maar dat went wel weer. Binnenkort meer over de recente veranderingen in Nepal.