weekend en dagelijkse dingen

Zo gebeurt er wekenlang weinig, zo gaat alles ineens heel snel. De afgelopen week was een snelle.

Het weekend bracht ik door met Annik. We zijn lekker de stad uit gegaan. Eerst met een prive auto naar Dhulikhel, ik had zin om luxe te doen. Daarna lopen naar Namoboudha, daar overnachten en de volgende dag doorlopen naar Panauti. Totaal 5 uur lopen, net lekker om de benen vast wat warm te maken voor de trekking. Het eerste stuk van de wandeling zijn trappen, zo'n 300 meter klimmen. Best steil ook nog. Al die Nepalezen trippelen omhoog, wij zwoegen en stoempen met rode hoofden, druipend van het zweet achter ze aan. Gelukkig hield het steile klimmen op en mochten we verder over een dirt road (volgens mij is daar geen goed Nederlands woord voor omdat we dat soort wegen ook helemaal niet hebben) door het bos verder. Nog wat dorpjes onderweg, prachtige uitzichten met veel wolken. Op een heuvel het nieuwe klooster bij Namoboudha, het is in 2008 geopend.De zon schijnt op de gouden daken, het ziet er groot en mooi uit. eenmaal boven bij het klooster vallen we met onze neuzen in een puja, een ceremonie dus. De monniken zingen, slaan op trommels, blazen op toeters en af en toe rinkelt er een bel. Ik begrijp niets maar voel me rustig en geniet van de geluiden, van het gegiebel onderling van de monniken, van de mannen die de wanden van het klooster aan het beschilderen zijn.
Na de puja gaan we naar ons guesthouse, voor 700 roepie pp (iets van 7 euro) hebben we een grote kamer met goede bedden, een keurige badkamer, diner en ontbijt. Om 6 uur eten we dal baat (rijst met linzensoep) en 3 verschillende groentencurry's. Het gezelschap bestaat uit een man uit Maleisie, die al 21 jaar een leerling is van de rinpoche (het hoofd) van dit klooster en een jonge man uit Taiwan. De laatste zegt niet veel, de eerste wel. Zijn gedrevenheid om zijn leermeester te helpen is mooi om te zien. Ik slaap vroeg, moe van de zon en het lopen en alles.
De volgende ochtend worden we wakker in een pak yoghurt,zoals Annik zei. Wit wit wit. Met een windvlaag trekt het open en kijk kijk kijk: witte bergen. De hele horizon vol witte toppen. Zo mooi...
Na het ook weer uitstekende ontbijt verkennen we het klooster en gaan we omlaag naar Panauti. Glibberen en glijden de berg af, lopen door de rijstvelden, hebben goede gesprekken onderweg, met elkaar en met de Nepalis die we tegenkomen.

Af en toe vraag ik me onderweg af waarom mensen zo raar naar mijn hoofd kijken. Dan weet ik het weer: o ja mijn haar is blauw en paars enzo. Kalpana, de receptioniste van the valley gusthouse, had plukken van haar haar geverfd. Ik vond dat wel leuk, en wilde zelf ook. Ik heb twee uur bij de kapper gezeten en kan er een verhaal van 3 uur over vertellen. Het resultaat is plukken gekleurd haar waar ik erg blij mee ben. Alleen kijken mensen af en toe zo raar naar me... Foto's volgen als internet het nog even volhoudt.

Nog meer? de mensen rond de stoepa, elke dag weer. Bijkletsen met Martine, elke dag wel even. Spelen met de jongetjes, we hebben nu ook muziek en elke ochtend dansen ze. De stroom valt uit, ook dat komt elke dag terug. De hond van de buren zit te keffen, elke avond opnieuw. En anders zijn er wel straathonden die herrie maken. De sound of music met marjorettes, dat komt niet elke dag voor hier. Maar ook dat heb ik gezien.

En, ik ben hier ook nog heel wat dagen.

Liefs voor jullie allemaal Marcelin