gemengde gevoelens

De laatste week nepal is aangebroken. Het seizoen hier zit er zo ongeveer op, het wordt steeds rustiger. En kouder trouwens, hoewel ik in Nederland wellicht uitgelachen wordt als ik zeg dat ik 8 graden 's nachts koud vind. Bedenk er even bij dat hier geen verwarming is, en ja dan is het toch best frisjes.
Komende maandag ben ik aan de beurt om naar huis te gaan. Met gemengde gevoelens.

Ik heb heel veel zin om thuis te komen, bij Hans te zijn, mijn familie en vrienden weer te zien. ik verheug me op de vanzelfsprekendheid van een warme douche, een zacht bed, een warm dekbed. Ik heb alleen geen zin om hier weg te gaan. Weg van mijn vrienden hier, kletsen met Martine (hoewel daar door drukte van ons beiden de laatste tijd weinig van is gekomen, maar dat komt de komende dagen vast nog wel goed), lopen naar Maitri Griha, spelen met de jongens, met de mannen en Geeta optrekken... De staf van het guesthouse ga ik missen, allemaal schatjes die mijn verblijf hier zo prettig maken. Het valt me niet mee om in twee landen te leven, hoewel ik het absoluut niet anders wil!

Gemengde gevoelens ook over Nepal. Dit land waar de stroom het wonderbaarlijk genoeg vaak doet, en als je de stroomdraden ziet snap je daar echt niks van. Maar waar wel deze week 36,5 uur powercut is, omdat er niet genoeg electriciteit opgewekt wordt. Er zijn plannen voor meer energiecentrales, vooral waterkracht, maar het komt niet van de grond. En zo komt er wel meer niet van de grond. Een regering is hier niet, ja, er is een parlement maar dat is nogsteeds druk met het kiezen van een president en het beschuldigen van elkaar van van alles. Het verkeer moet dringend worden aangepakt, daar is iedereen het volgens mij wel over eens. Dus wordt er gedacht over een metro, of een magneetbaan, of verbreding van de ringweg. Tot actie komt het niet, en dus blijft iedereen in de file staan en komen er steeds meer motoren. Met hun Honda (de motor voor het hele gezin)schuiven hele families tussen het zware verkeer door, waarbij de ongelukken alleen maar meevallen omdat er niet hard gereden kan worden.
Maar de meeste mesen maken zich niet druk om motoren omdat ze daar simpleweg te arm voor zijn. Er slapen mensen op straat, hele gezinnen maar ook veel kinderen zonder ouders. Ze komen naar de stad om de armoede op het platteland te ontvluchten en stappen hier in een keiharde wereld waar de armoede nog veel groter is, en waar ze geen stukje land hebben om in ieder geval nog wat eten te verbouwen. Alcoholisme wordt een steeds groter probleem, waardoor er steeds meer gebroken gezinnen komen. Alleenstaande moeders hebben moeite om werk te vinden en als ze werk hebben zwerven de kinderen vaak overdag op straat omdat er geen geld is voor school. Mensen met een handicap hebben al helemaal geen kansen, en hun enige optie om te overleven is bedelen. Hoewel de regering nu wel een regeling heeft dat een gehandicapte 1000 roepie per maand kan krijgen (ongeveer 10 euro). Daarvoor moet je wel je citizenship (hoe vertaal je dat, officieel brugerschap?) hebben, en dat hebben veel mensen niet. Geboortes worden hier niet zo netjes geregistreerd als in Nederland. En om alsnog je citizenship te registreren is een heel gedoe, een oerwoud van regels waarin de meeste mensen de weg kwijt raken.

En toch en toch. Dit land is zo leuk. De meeste mensen zijn vriendelijk. De natuur is overweldigend mooi (en wie mij goed kent weet dat ik een hekel heb aan termen als 'overweldigend' maar het is echt zo). De cultuur is zeer gevarieerd en rijk. Het tempo van leven is aangenaam rustig. Je kan hier vrijwel alles in zeer korte tijd geregeld krijgen. En veel Nepalezen staan voor je klaar, willen je helpen. Het is een cliche, maar hier hebben mensen nog echt tijd voor elkaar. En er zijn mensen als Lies, die hier letterlijk kinderen van straat heeft opgeraapt en ze een tehuis heeft gegeven. 31 kinderen wonen er nu in Marinka home, ze gaan allemaal naar school en hebben een toekomst. Zoals Temba, de manager van Marinka home, die zelf opgegroeid is in Shangri la Home en nu op zijn beurt voor de kinderen zorgt. Ik vind het fantastisch wat die jonge knul allemaal doet voor de kinderen.
Juist de contrasten maken dat ik Nepal zo leuk vind. Als alles geweldig zou zijn zou ik me denk ik gaan vervelen. Nou, dat lukt me hier dus niet.

Ik denk ook niet dat in me in Nederland ga vervelen. Ik volg het nederlandse nieuws de laatste tijd zo'n beetje, maar ik zie zelden een krantenbericht dat mij aandacht waard is. Ik maak me een beetje zorgen over mijn agenda, ben bang dat ik ook al snel vol zit en afspraken met vrienden ga maken over een maand, of twee, in plaats van gewoon langs te gaan. Waar ik ook weinig zin in heb zijn de harde mensen met de harde meningen, het recht om mensen te kwetsen (maar waarom zou je dat willen????), de krant van wakker Nederland... en die dan ook nog op tv. Nee ik hoef niet te kijken, ik weet het. Maar het is er wel. En dat maakt dat mijn gevoelens over Nederland toch minstens gemengd zijn.

Met gemengde gevoelens ga ik de laatste dagen in Nepal doorbrengen. Met gemengde gevoelens ga ik terug naar Nederland. Mijn overheersende gevoelens zijn dankbaarheid en vreugde dat ik dit allemaal mee mag maken.

Tot gauw in Nederland