snotneuzen in Kathmandu

Hier in Nepal is het echt winter aan het worden. Het is koud, al zal de gemiddelde Nederlander smachten naar deze temperaturen: een graadje of 12 's nachts en overdag nog een stuk warmer. Vooral als de zon doorkomt, maar dat gebeurt helaas weinig. Het is raar bewolkt en zelfs mistig. Iedereen loopt dan ook te hoesten en te blaffen.
In het guesthouse is het nog steeds druk. Dat komt ook omdat er morgen een groot feest is in Shangri La Home, dat 15 jaar bestaat (www.shangrilahome.be) Vele vrijwilligers hebben het feest aangegrepen om weer naar Nepal terug te komen, en de meesten van hen verblijven hier in het guesthouse. Ook ik mag komen, en ik ben heel beneiuwd hoe het feest zal zijn.
Ook op andere plekken in Nepal is het druk. Vooral in Lukla, in het mount everest gebied. Maar dat komt omdat er vanwege de mist al dagen geen vliegtuigen kunnen komen daar, er zitten ruim 4000 mensen vast. De lodges stromen over, hoe de wc's eruit zien wil ik niet weten. Geen berg en vliegtuig te zien... Ook het medische team dat naar Phaphlu zou vliegen is op het vliegveld in Kathmandu al getrand. Wanner de mist op gaat trekken weet uiteraard niemand, aan weerberichten doen ze hier niet.

Op mijn werk lopen alle neuzen ook. Verkoudheid is flink besmettelijk, en dat is te merken. Gelukkig is dat enige probleem. Bijna alle jongens zijn weer terug in het tehuis nadat ze bij hun ouders of voogden Dasain en Tihar hebben gevierd. Niet alle jongens zagen er goed uit bij terugkomst, een jongetje is erg afgevallen en was ontzettend vies. Omdat er geen warm water was heeft Annik maar wat pannen op het vuur gezet om hem toch goed af te kunnen soppen. Gelukkig is hij nu weer een blij mannetje en is er behalve een loopneus niks meer aan de hand met hem. Een jongen is nog niet terug, ik hoop dat hij snel komt... Maar ik weet dat zijn ouders wel heel goed voor hem zorgen, dus dat is in elk geval geen probleem.

Ik ben aan mijn laatste werkweken begonnen. Voor de trekking was ik dagelijks op Maitri Griha te vinden, en bracht veel tijd door met de jongens. Lekker spelen, kletsen (dat kan ook best in een mengeling van Nepalees, Nederlands, Engels en gebarentaal), schommelen, enz. Nu ben ik vooral bezig met het schrijven van een cursus, gebaseerd op een basiscursus van mijn werk in Nederland. Onderwerp: wat is een verstandelijke beperking, waar moet je op letten in de omgang met kinderen met een beperking, en wat is basiszorg (denk aan: tandenpoetsen, nagels knippen, wat te doen bij koorts) Heel basaal dus, en heel nuttig. Het is zo ongeveer af, maar nu wil het ook nog overbrengen op de staf. En dat is best ingewikkeld, in een land waar opvoeding eigenlijk niet bestaat. Voordat mijn neven en nichten denken dat geen opvoeding wel fijn is, zal ik er even bij zeggen dat geen opvoeding ook betekent dat je alles zelf maar uit moet zoeken, dat niemand je vertelt wat wel en niet mag, dat niemand je beschermt als je bijna van een berg valt, en dat je een mep kan krijgen als je iets fout doet. Toch niet zo heel leuk, denk ik. Met de hulp van Pema en Urken zal ik er wel uitkomen.
Verder ben ik vandaag bij Rama geweest, de voorzitster van Autism Care Nepal. Zij heeft de kennis over autisme naar Nepal gehaald, en doet erg goed werk. Er is ook een dagcentrum voor kinderen met autisme, waar ik volgende week nog op bezoek ga. Zij komt ook nog op Maitri Griha langs, en hopelijk kunnen we wat van elkaar leren.

Maar volgende week neem ik ook de tijd om mijn broer Geert wat van Nepal te laten zien. Hij komt een week op bezoek, en ik verheug me daar erg op. Dus naast de laatste werkloodjes, heb ik ook nog een paar dagen vakantie. Jullie horen nog wel hoe het is geweest.