aan het werk

Hallo daar in NL,

Wegens storingen in de internetverbinding ben ik niet zo bij de tijd als ik zou willen. Ik had vrijdag een blogje willen plaatsen, maar dat ging dus niet door. En het weekend was ik op stap. Lekker een weekendje weg, samen met Annik die ook vrijwilligster is bij Maitri Griha. We zijn naar Nagarkot geweest, waar je een prachtig uitzicht hebt op de witte bergen van de Himalaya., Als er geen wolken voor hangen dan. En omdat het regentijd is hingen er natuurlijk wel wolken voor. Maar het was heerlijk om op stap te zijn, tussen de groene heuvels te lopen, de frisse berglucht in te ademen ipv de uitlaatgassen van Kathmandu. En we hadden een erg plezant hotelletje, met heel vriendelijke mensen en een heerlijke huiskamer.
Ik zit nu op een dakterras van een cafeetje, met uitzicht op de stoepa van Boudha. Op het dakterras van de buren zit een aap, en de herdershond van de buren gaat vreselijk tekeer. Ik dacht even dat ze gingen vechten, maar de aap trok zich terug. Ze blijven wel allebei dreigen.
Maitri Griha. Hoe is het daar toch. Er gebeurt heel veel op het moment. Geeta, de fysiotherapeute, is een paar dagen op huisbezoek geweest en nu hebben we 10 kinderen op de wachtlijst voor fysiotherapie. Dus dat groeit snel. Een paar kinderen zijn al begonnen, dus Geeta heeft het lekker druk.
Daarnaast is er een nieuw jongetje. Hij komt alleen overdag, van 9 tot 5. Het is een droppie van 6 jaar. Helaas heeft hij altijd in alles zijn zin gekregen, dus het is nogal wennen voor hem dat hij op MG zijn zin niet altijd krijgt. Tsjonge, wat een opgewonden standje. Het is momenteel dus best hard werken. En dat zonder ochtendjuf, want zij is er mee gestopt. Het leuke van het nieuwe ventje is wel dat hij vrij goed kan praten. Dat maakt dat de anderen ook meer gaan praten, en dat is goed voor hun ontwikkeling.
De jongens hebben zich in het afgelopen jaar flink ontwikkeld. Sandesh en Sailesh zijn veel meer gaan praten. Ook helpen ze allebei meer in het huishouden. Een jongetje geeft wel wat reden tot zorg. Hij is nogal autistisch en ontwikkelt momenteel veel dwangmatigheden. Daarmee zit hij zichzelf in de weg. Soms lijkt het alsof de staf hier denkt dat ik dat in een paar dagen kan weg toveren. Het lijkt wel alsof ze denken dat je met genoeg kennis en mankracht iemand auitsme weg kan nemen. Maar zo werkt het natuurlijk niet…
In hun vrije tijd spelen de jongens veel met de lego die ik van een collega had gekregen. Wat is dat toch leuk speelgoed, ik heb er vroeger ook zo veel mee gespeeld en vind het heerlijk om te zien hoe de jongens er mee bezig zijn. Tijdens de klas is het nog best lastig om de jongens zo bezig te houden dat ze er ook nog wat van leren. Kleuren en tekenen is natuurlijk altijd goed, puzzelen ook maar niet 2 uur achter elkaar. Knippen en plakken, kralen rijgen, vormen en kleuren sorteren, en zo zijn er nog wel wat dingen. Maar de meeste Nepalezen hebben de neiging om steeds hetzelfde te doen. Want dan zijn ze lekker bezig. Ik wil iets meer dan alleen maar lekker bezig, ik wil dat de jongens zich ontwikkelen, dat ze iets leren. Hoe je dat over kan brengen is waar ik me momenteel mee bezig houd. Leuk en lastig. Ik heb heel veel steun aan Joyce van stichting Suvadra. Zij heeft een tehuis, Swarga, voor lichamelijk gehandicapte kinderen. We zijn er gisteren nog even op bezoek geweest, en ik vind het een geweldig tehuis. Veel mensen hier hebben geen idee wat een kind met een handicap kan leren, dus doen ze maar niks. En dan leert het kind dus ook niks. Bij Swarga krijgen de kinderen wel een kans en kan je zien dat ze heel wat in hun mars hebben. Zie ook www.suvadra.nl

Vanmiddag ga ik weer aan het werk, en ik heb er zin in. Ondanks het zoeken heb ik het nog altijd naar mijn zin op MG. Gelukkig maar want ik heb nog heel wat weken te gaan.