rare dagen in Boudha

Vandaag is met dinsdag 15 september. Maandag 21 september gaat Maitri Griha dicht. De jongens worden dan door hun ouders opgehaald. Dat is binnen een week. En dan moet ik dus afscheid nemen.
De afgelopen weken ben ik druk geweest. 's ochtends naar MG, van 7 tot 9 met de jongens spelen, oftewel de jongens lekker lasten spelen. Meestal binnen omdat het veel regende en de tuin dus nat was. Van 9 tot 11.30 uur class samen met Radha. dan lunchen met de jongens. Nog even spelen, meestal buiten omdat de tuin tegen die tijd wel is opgedroogd. Om 1 uur, als Pobritra komt, de jongens naar de klas begeleiden en naar huis.
Thuis achter de laptop. Persoonsbeschrijvingen maken van de jongens, zodat de volgende vrijwilligers niet steeds het wiel moeten uitvinden maar er een eenduidige benadering naar de jongens komt. Wat moet daar precies in komen te staan en waarom? Ik vond het een hele puzzel, en hoop maar dat het nu een beetje oke is. Dick en Annemiek mogen het uitproberen, en ik hoor graag van ze wat ze er van vinden.
's avonds uit eten, de laatste tijd met Sanne en/of Marleen die ook als vrijwilliger in Kathmandu werken. Daarna soms nog een filmpje, mail schecken, boek lezen en slapen. En met Hans skypen natuurlijk.

Ondertussen zat Pema in Dhulikhel, op college. Heel erg fijn voor hem, ik ben blij dat hij de kans krijgt om aan zijn toekomst te werken. Maar voor Maitri GRiha wel een probleem, omdat Urken ook 's ochtends college had. Dus op zoek naar iemand om full time voor de jongens te zorgen.
Urken wist nog een oud klasgenoot, die is opgspoord en langsgekomen. Dezelfde avond is hij begonnen. Een zeer gemotiveerde jongen die een heleboel wil leren. Mijn persoonsbeschrijvingen kwamen goed van pas... Gisteren heb ik de laatste weggebracht, edn ook nog wat algemen info over verstandelijke beperking, autisme en ADHD. Onze managers Urken en Pema mogen het keuren, en dan ik er deze week nog kleurenprintjes van maken, een mooi mapje kopen en klaar.

En dan is het dus klaar. Mijn werk hier. En eerlijk gezegd vind ik dat helemaal niet leuk. Ja ik ben aan moe, ik heb mezelf iets te weinig vakantie gegeven het afgelopen jaar. Maar ik wil nog helemaal geen afscheid nemen van de jongens. En van de mannen. En van de juffen en van Gita en de didi. Gelukkig kom ik weer terug. 2010 is de planning. Aangezien ik 13 november terug ben ik Nederland is dat al bijna. Dat is dan wel weer leuk.

Ik ga nu nog even een week genieten. Morgen gaan we picknicken, we lopen naar Phulbari monastry en gaan daar verstoppertje spelen. Hide and seek dus, ik hoop alleen dat we niet te lang hoeven zoeken. En dat we ze allemaal terugvinden.

Volgende week dus een blog over vakantie vieren. Ik weet niet of ik dat nog wel kan maar ik ga een poging wagen!

Veel liefs Marcelin.