Een rondje om de Manaslu

Hoi Lieverds,

Afgelopen maandag kwamen Hans en ik terug van onze trekking, een rondje om de Manaslu. Weer een heel ander deel van Nepal, het trekken in de bergen, de kleine dorpen, de rust. Terwijl ik vanochtend een lekkere massage kreeg, heeft Hans er een uitgebreid verslag over geschreven:


In Ghorka dringen de consequenties tot ons door. Wij, 4 toeristen, willen een trekking maken, een rondje om de hoge berg die Manaslu heet. Of Kampungge, zoals de lokale bevolking haar noemt. 8163 meter hoog, en daarmee één van de 14 bergen die hoger dan 8000 meter is.

Raar hoor, omdat wij zo’n rondje lopen willen, houden we 20 mensen aan het werk. Twee gidsen, een kok. Vier keukenhulpen en 13 dragers. In ons kamp is een keukentent opgezet. Daarin staan 3 kooktoestellen, de pannen en potten, het servies en bestek. ’s Nachts slaapt de keukenploeg in deze tent. Wij eten in de eettent, op klapstoeltjes en aan een klaptafel. En daar slapen de dragers ‘s nachts. Overdag lopen de keukenploeg en de draagploeg te sjouwen met alle spullen die nodig zijn voor zo’n trekking. Eten voor drie weken, keukenspul, onze tassen, tenten en bedenk het maar. Ook met afval. Alles wat de berg opgaat, gaat ook mee terug. Alle blikjes worden afgewassen, geplet en in Kathmandu pas bij de vuilnis gegooid. Misschien kunnen we met minder personeel af, maar Lobsang, hoofdgids en eigenaar van het trekkingbureautje “Sherpaland” wil geen afval achterlaten en wil niet dat zijn dragers meer dan 25 kilo dragen. In tegenstelling tot andere agency’s; we zien wel eens achtergelaten afval en we zien dragers soms wel 45 kilo sjouwen… of nog meer. We hebben een fantastisch team dat ons begeleidt, de jongens doen heel erg hun best om het ons naar de zin te maken en werken hard. Gelukkig hebben ze daarnaast ook nog tijd om te kaarten en met elkaar te trommelen en te zingen.

Nu denk je dat zo’n tocht primitief zal zijn. Vergeet het maar. ’s Ochtends worden we om 6 uur in onze luxe en ruime tent gewekt door Aziz met een kopje thee, even later staat er een bakje warm water om je mee te wassen. Je spullen moet je zelf inpakken, de tent afbreken mag niet, dat zit nl in het pakket. Ontbijt, lunch en diner zijn zeer uitgebreid, en soms gaat de helft terug naar de keuken omdat we het niet op krijgen. De tent wordt ’s middags voor ons opgezet, we hoeven alleen de matjes maar uit te rollen en in de slaapzak te kruipen. Volgens de Nepalees zijn dit de voorwaarden om de toerist een happy trekking te bezorgen. Als het ietsjes minder luxe geweest was, waren we ook happy geweest hoor!

De trekking verloopt goed en is prachtig. We lopen eerst in twee dagen naar Aurugath Bazar. Dat doen we vooral over een zandweg, dat is niet heel leuk. Wat wel leuk is zijn de uitzichten op witte bergen. We zien o.a. de Ganesh Himal en Langtang Himal, die wij vorig jaar ook uitbundig in beeld gehad hebben. Vanaf hier lopen we over een pad langs de Budhi Gandakhi Nadi. Deze rivier volgen we heel erg lang, eigenlijk tot aan de oorsprong. Iedere dag is weer anders. Dan zitten we weer in een diepe kloof, dan verbreedt de vallei zich weer. We zien apen, hagedissen en veel vlinders. Ezels voor het transport, koeien en geiten. We horen ’s nachts vossen huilen, die de kippen in het dorp ruiken. Er zijn ruige watervallen, een wilde rivier, steile wanden. En ineens weer landbouw, rijstvelden, boekweit, kool. Om de volgende dag weer door het bos te lopen. Hoe hoger we komen, hoe charmanter de dorpjes. Huisjes met twee verdiepingen. Boven wordt geleefd, beneden is opslag en wordt het vee gehouden. We naderen de Tibetaanse grens en dat is merkbaar. In de dorpjes staan chortens, manimuren en hangen gebedsvlaggetjes, we horen de monniken in de tempels bidden en toeteren. Veel, heel veel besneeuwde bergen en Manaslu torent boven alles uit.

Voor de acclimatisatiedag worden vier dragers teruggestuurd; we hebben erg ons best gedaan en dus is er zoveel eten op dat we met minder dragers verder kunnen. Zij rennen in twee dagen terug om daar zich aan te sluiten bij een trekking die door een collega-gids van Lobsang georganiseerd wordt. Wij gaan wennen aan de hoogte en Marcelin gaat aan de diamox. Deze medicatie verandert de zuurgraad in het bloed, waardoor er makkelijker zuurstof opgenomen kan worden. En dat is nodig op deze hoogte, want veel zuurstof is er niet meer over. Enkele dagen later zijn we in Dharmshala, een kampeerplek op 4470 meter hoogte. We zijn hier niet alleen. Het is verrassend druk op de route, vooral Franse groepen hebben zich door de Manaslu laten verleiden. Maar zo overdag tijdens het lopen komen we geen toerist meer tegen, da’s wel zo leuk. Het is koud en het sneeuwt een heel klein beetje. Gelukkig is het helder als we de volgende dag om 4.30 uur naar de pas onderweg zijn. Het is volle maan en als die achter de bergen verdwijnt, daagt het in het oosten. Om 6.30 uur vertelt Marcelin dat het nog -12 graden is, best wel frisjes dus. Ondanks de valse start (diarree, periodieke ongemakken, longen uit het lijf hoesten, snot door zakdoekjes snuiten, koude tenen, hoofdlampjes die er mee ophouden en de batterijen van de gps leeg) gaan we na een uurtje ploegen heel goed omhoog. Marcelin staat na gids Muna als eerste op de pas (5106 meter hoog). Lobsang heeft een heel mooie gebedsvlag meegenomen, die we ophangen. Op de pas ben je halverwege. We moeten nog naar beneden. Dat gaat over verijsde sneeuw en dat is niet zo heel erg leuk lopen. Doodvermoeiend. Ondanks alle concentratie en voorzichtigheid wordt er toch af en toe gegleden, en een stukje op je billen naar beneden (bedoeld of onbedoeld) gaat ook prima. In Bimtang genieten we dan van een prachtige omgeving met weer een heel andere kijk op Manaslu en een welverdiende rustdag.

Vanaf de pas volgen we de Dudh Khola (Melk Rivier) naar Tilche. Onze gids Lobsang, die toch al onze held is door zoveel dragers, ook van andere groepen, over verijsde watervallen te helpen, verricht met kok Bhim hier een andere heldendaad. We snappen niet waar ze blijven, we zijn ze de hele dag kwijt. Maar hun verhaal verandert bezorgdheid in bewondering. De sneeuwblinde drager van een Franse groep werd door hen op de rug genomen en ook zijn last wordt naar beneden gebracht. Bij een helikopterplatform wordt hij afgezet, hij zal samen met twee Japanse toeristen naar Kathmandu vliegen. Als zijn eindelijk, in het donker, in Tilche komen, zitten wij bij de moeder van Muna boterthee te drinken. Ook al een heel bijzondere ervaring. Een vrouw, die bijna niets heeft, deelt al haar eten en drinken uit aan ons en ons team, en de hele familie komt kijken en gaat er eens goed voor zitten.

We lopen hierna via het drukker bezochte Annapurna circuit naar ons eindpunt. Het is niet voor niets druk bezocht want het is er prachtig. Het pad is een enkele keer door een aardverschuiving verdwenen, waardoor we dan moeten omlopen. Of over spannende houten bruggetjes de rivier over moeten. In Besisahar eindigt onze schitterende tocht. We feesten met ons team, iedereen aan het bier en een luxe maaltijd met iedereen, om de volgende dag terug te reizen naar het drukke Kathmandu.


Hans en ik gaan ons nu bezig houden met afscheid nemen, inpakken, met onze vrienden bijpraten, eten, drinken, en ons voorbereiden op de vliegreis van komende vrijdag. En begint ons Nederlandse leven weer. Tot gauw dus!
Liefs Hans en Marcelin.