korte en lange trekkings

Onze dagen in Nepal staan in het teken van trekkings. Vanochtend haden we een briefing met onze gids Lobsang, en onze tochtgenoten Serge en Ania. We hadden het over hoogteziekte, over hoeveel je loopt op een dag. Dat bekeken we op de nieuwe kaart die we erbij kregen. Altijd fijn, een kaart! Ook ging het over het eten, en dat je iets anders krijgt als je het eten niet lust. Gelukkig willen we allemaal eten wat de pot schaft, op uien (Serge) en paprika (Marcelin) na. Maar dat komt door allergietjes.

Als voorbereiding op onze grote trekking hebben we ook nog een korte trekking gelopen, in het Annapurna gebied. En daarvoor nog een dagtochtje, van Nagarkot naar Changu Narayan. Die tocht liepen we met Geeske en Ria, onze vrienden uit Amersfoort. Eerst een nacht in een torenkamer in Nagarkot. 's Ochtends vroeg op om van de bergen te genieten, maar helaas: alleen maar wolken en mist. Toch zijn we op stap gegaan, lopend naar beneden. Een gids van een groep engelse vrouwen wijst ons de weg. Het is een prachtihge route, ondanks het gebrek aan weids uitzicht is er genoeg te zien: dorpjes waar mensen bezig zijn met van alles. Het tweede deel van het pad is bekend voor Hans en mij, wij liepen hier in 2005 ook al eens. Na een voortreffelijke lunch (met old Amsterdam en fuet, met dank aan Stef) lopen we Changu Narayan binnen. Nou ja bijna. Eerst even schuilen voor een flinke bui. Die is na een flesje Mirinda weer over. Mirinda is een zoete versie van Fanta, en ik eweet dat Fanta ook al tandenbrekend zoet is.
In Changu Narayan is de hoeveelhied winkels van 5 naar 30 gegroeid, het guesthouse heeft concurrentie gekregen van maar liefst twee anderen, en er zijn nu 6 restaurants, dat is 5 meer. Changu Narayan gaat mee in de vaart der volkeren. Gelukkig is de tempel waar we schuilen voor een tweede bui niet veranderd. Tijdens de afdaling naar de weg waar we een busje pakken naar Boudha, worden we door de derde bui overvallen. Geen schuilplaats dit keer, dus druipend staan we na een korte busrit weer in ons valley Guesthouse.
Het zijn de laatste, late stuipen van de regentijd. Op weg naar Pokhara hebben we nog wat regen, omdat de bus lekt verhuizen we naar een droge plek. In pokhara genieten we van het uitzicht op het Phewa meer, van het lekkere eten en van de relaxte sfeer. Na een dagje luieren is het alweer tijd voor aktie. Ria en Geeske beginnen aan hun rondje om de Annapurna's, wij gaan een rondje Ghorepani lopen in 4 dagen.
En wat is dat lekker. De spieren worden aangezet, ze moeten werken maar het gaat ons prima af. De trappen op de eerste dag zijn supersteil en het zweet gutst in onze ogen. Ik geniet, het is zo fijn om in de bergen te zijn, de frisse lucht in te ademen al gaat de ademhaling wel wat snel. In Ghorepani kijken we naar de zonsopgang boven Annapurna 1 en Annapurna south, en de Dhaulagiri. Mooi.... Afdalen gaat erg snel, we denderen de trappen af en de volgende nacht word ik wakker van brandende kuiten. De treden waren iets te groot voor mijn korte beentjes, of we hebben gewoon te hard gelopen, dat kan ook. In Gandruk overnachten we in een prachtige lodge met hele lieve mensen. Dat blijkt ook 's ochtends als het meisje van de lodge ons achterna komt rennen met mijn telefoon die ik had laten liggen. Mijn Nepalese telefoon, waarmee ik tijdens deze trekking constant bereik had. Daaraan merk ik dat we toch in de halfbewoonde wereld zijn gebleven. De bergen zijn er niet minder mooi om. De drukte van andere toeristen valt mij erg mee. Tuurlijk, 's avonds stromen de lodges vol. Maar dat is ook wel weer gezellig. Onderweg komen we weinig mensen tegen, en die ene keer dat we moesten wachten omdat er net een groep aankwam op een smal gedeelte van het pad, kwam er ook een slang langs en hadden wij dus genoeg te zien. En het is verrassend om zo dicht bij de volledig bewoonde wereld zo volop in de bergen te zijn. Dat smaakt naar meer.

En dat komt er aan. Morgen begint onze trekking van maar liefst 21 dagen, rondom de Manaslu. Een berg van 8154 meter hoog. Dat is uit mijn hoofd dus hij kan wat hoger of lager zijn. Het hangt er ook van af op welke kaart je kijkt. De pas die we over moeten is 4986 meter hoog, of 5240, of 5192. Of iets in die buurt. Dat is best hoog. Maar dat gaat helemaal goed komen, want onze benen en hoofden willen wel. De bewoonde wereld gaan we achter ons laten. De telefoon gaat niet mee, die doet het toch niet. We kunnen onderweg ook niet online. Heerlijk.

Voor nu veel liefs, en tot over 3 weken. Marcelin.