kinderen van Kathmandu
Door: Marcelin
Blijf op de hoogte en volg Marcelin
30 September 2012 | Nepal, Kathmandu
Het werken hier in Nepal begint nu echt op gang te komen. Op Maitri Griha hebben we een heel goede vrijwilligster gehad. Ilse is orthopedagoge en ze heeft haar kennis uitgebreid ingezet. Elke dag nam ze een paar kinderen apart, om met hen te spelen. Zo heeft ze een goed inschatting kunnen maken van hun ontwikkelingsniveau. Ze heeft veel tips gegeven voor activiteiten die de Nepalese staff met de kinderen kan doen. Zo kunnen ze zelf ook weer een stapje verder komen.
Ook kan ik haar adviezen gebruiken om een programma voor de nieuwe vrijwilligers te maken. Zodat zij wat meer houvast hebben tijdens hun verblijf op Maitri Griha. En hun aanwezigheid voor de kinderen nog beter is. Overigens: in 2013 is er nog plek voor nieuwe vrijwilligers. Ik ben heel blij met haar inzet!
Met de kinderen gaat het goed. Natuurlijk zijn er soms problemen. Sommige kinderen wonen in zeer onstabiele thuissituaties. Met alcoholverslaafde ouders. Heel veel in 1-oudergezinnen, waarbij een van de ouders is overleden of verdwenen. Als een kind met een flinke blauwe plek op de day care komt ben ik niet blij. Of met dikke wallen onder de ogen, en teruggetrokken gedrag. We hebben geen enkele grip op hun thuissituatie, en de raad voor de kinderbescherming is in Nepal nog niet uitgevonden. In elk geval hebben al onze kinderen wel een plek om overdag naar toe te gaan, waar ze veilig zijn en nog wat leren ook.
Naast het werk voor Maitri Griha ben ik op stap geweest naar enkele andere tehuizen. Er zijn er hier in Nepal letterlijk honderden. Ze worden vaak weeshuizen genoemd, maar lang niet alle kinderen zijn echt wees. De meesten hebben nog wel ouders, maar die kunnen om uiteenlopende redenen niet voor hen zorgen. Soms vanwege armoede, of alcoholmisbruik. Ze sturen hun kinderen naar de stad, of geven ze mee aan mensenhandelaars. Met die kinderen kan vervolgens van alles gebeuren. Naar India, naar de bordelen in Delhi bijvoorbeeld. Of ze lopen op straat in Kathmandu, waar het allesbehalve veilig is. In Marinka Home, een van de tehuizen waar ik was, zijn 2 nieuwe meisjes gekomen. Ze zijn ongeveer 3 en 5 jaar en komen van de straat. Hun oudere zusjes willen niet naar een tehuis, veel te veel regels, veel te veel moeten.
De nieuwe meisjes zijn superschattig. Maar met een beetje kennis, en dat heb ik inmiddels, kan je zien dat ze al teveel meegemaakt hebben in hun korte levens. In jargon: hechtingsstoornis, trauma, en weet ik wat nog meer. Het is namelijk niet goed als een kind van 3 niet praat. Of een kind van 5 iedereen, ook de toevallige passant die ik ben, om de hals vliegt. Ik ben erg blij voor ze dat ze in dit tehuis, met deze staff terecht zijn gekomen. Zodat ze toch nog iets op kunnen bouwen. Zodat ze wellicht nog een toekomst hebben.
Door de social worker werd ik meegenomen naar een ander tehuis. Daar woont een jochie van een jaar of 10, die momenteel niet naar school gaat. Het lukt namelijk niet op school. Dat is niet zo raar als je eens goed naar hem en zijn gedrag kijkt: hij heeft een forse ontwikkelingsachterstand. Ik mag geen diagnoses stellen, ben geen psycholoog ofzo, maar nogmaals, ik heb inmiddels wel wat kennis, zeker over kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Het moeilijke is dat er hier in Nepal nauwelijks opvang is voor kinderen met een beperking. Buiten de day care van Maitri Griha ken ik nog een paar projecten voor day care. Daarnaast zijn er een paar homes, woonlocaties, voor kinderen met een verstandelijke beperking. Maar kinderen worden volwassen en dan kunnen ze nergens heen, dus wonen er ook volwassenen en zijn die huizen overvol…. What to do? In elk geval ga ik mijn best doen om voor deze jongen een vorm van dagbesteding te creëren. Waar dan ook, hoe dan ook. In samenwerking met de staff van zijn tehuis natuurlijk.
Met de fysiotherapeute van Maitri Griha ging ik mee naar een derde home. Hier wonen ongeveer 80 kinderen in de leeftijd tot een jaar of 20. Vanaf 24 dagen. Deze baby is gekomen toen hij 11 dagen oud was. Moeder overleden tijdens de bevalling, vader in India (India is best groot), familie niet in staat om hem op te vangen want alcoholisten. Hij wordt liefdevol opgevangen maar zit dus wel met al die anderen in een tehuis. Toch heeft hij in zekere zin mazzel: omdat hij nog zo klein is kan hij zich nog goed gaan hechten. Er woont ook een meisje met een meervoudige beperking in dit tehuis. Ze was naar een gespecialiseerd tehuis gegaan en is daar dermate ondervoed geraakt dat ze het maar net heeft overleefd. Ze hebben haar weer terug gehaald en langzaam aan komt ze weer tot leven. Mede dankzij de uitstekende fysiotherapie onze Geeta. Voor de duidelijkheid: het tehuis waar dit meisje woonde staat voor mij op een inktzwarte lijst. Ik zal nooit een van onze kinderen daarheen sturen. Het zal vast geen moedwil zijn geweest dat ze het kind te weinig eten hebben gegeven. Eerder gebrek aan kennis en aan kunde. Gebrek aan geduld misschien. Maar veilig is het dus niet.
Om al deze bezoekjes wat makkelijker af te kunnen leggen ga ik een fiets huren. Het is me net iets te ver lopen allemaal, en ik mis mijn fiets enorm. Dus zo maar eerst even een douche nemen, en dan op stap. En hopelijk snel op de pedalen.
Ook kan ik haar adviezen gebruiken om een programma voor de nieuwe vrijwilligers te maken. Zodat zij wat meer houvast hebben tijdens hun verblijf op Maitri Griha. En hun aanwezigheid voor de kinderen nog beter is. Overigens: in 2013 is er nog plek voor nieuwe vrijwilligers. Ik ben heel blij met haar inzet!
Met de kinderen gaat het goed. Natuurlijk zijn er soms problemen. Sommige kinderen wonen in zeer onstabiele thuissituaties. Met alcoholverslaafde ouders. Heel veel in 1-oudergezinnen, waarbij een van de ouders is overleden of verdwenen. Als een kind met een flinke blauwe plek op de day care komt ben ik niet blij. Of met dikke wallen onder de ogen, en teruggetrokken gedrag. We hebben geen enkele grip op hun thuissituatie, en de raad voor de kinderbescherming is in Nepal nog niet uitgevonden. In elk geval hebben al onze kinderen wel een plek om overdag naar toe te gaan, waar ze veilig zijn en nog wat leren ook.
Naast het werk voor Maitri Griha ben ik op stap geweest naar enkele andere tehuizen. Er zijn er hier in Nepal letterlijk honderden. Ze worden vaak weeshuizen genoemd, maar lang niet alle kinderen zijn echt wees. De meesten hebben nog wel ouders, maar die kunnen om uiteenlopende redenen niet voor hen zorgen. Soms vanwege armoede, of alcoholmisbruik. Ze sturen hun kinderen naar de stad, of geven ze mee aan mensenhandelaars. Met die kinderen kan vervolgens van alles gebeuren. Naar India, naar de bordelen in Delhi bijvoorbeeld. Of ze lopen op straat in Kathmandu, waar het allesbehalve veilig is. In Marinka Home, een van de tehuizen waar ik was, zijn 2 nieuwe meisjes gekomen. Ze zijn ongeveer 3 en 5 jaar en komen van de straat. Hun oudere zusjes willen niet naar een tehuis, veel te veel regels, veel te veel moeten.
De nieuwe meisjes zijn superschattig. Maar met een beetje kennis, en dat heb ik inmiddels, kan je zien dat ze al teveel meegemaakt hebben in hun korte levens. In jargon: hechtingsstoornis, trauma, en weet ik wat nog meer. Het is namelijk niet goed als een kind van 3 niet praat. Of een kind van 5 iedereen, ook de toevallige passant die ik ben, om de hals vliegt. Ik ben erg blij voor ze dat ze in dit tehuis, met deze staff terecht zijn gekomen. Zodat ze toch nog iets op kunnen bouwen. Zodat ze wellicht nog een toekomst hebben.
Door de social worker werd ik meegenomen naar een ander tehuis. Daar woont een jochie van een jaar of 10, die momenteel niet naar school gaat. Het lukt namelijk niet op school. Dat is niet zo raar als je eens goed naar hem en zijn gedrag kijkt: hij heeft een forse ontwikkelingsachterstand. Ik mag geen diagnoses stellen, ben geen psycholoog ofzo, maar nogmaals, ik heb inmiddels wel wat kennis, zeker over kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Het moeilijke is dat er hier in Nepal nauwelijks opvang is voor kinderen met een beperking. Buiten de day care van Maitri Griha ken ik nog een paar projecten voor day care. Daarnaast zijn er een paar homes, woonlocaties, voor kinderen met een verstandelijke beperking. Maar kinderen worden volwassen en dan kunnen ze nergens heen, dus wonen er ook volwassenen en zijn die huizen overvol…. What to do? In elk geval ga ik mijn best doen om voor deze jongen een vorm van dagbesteding te creëren. Waar dan ook, hoe dan ook. In samenwerking met de staff van zijn tehuis natuurlijk.
Met de fysiotherapeute van Maitri Griha ging ik mee naar een derde home. Hier wonen ongeveer 80 kinderen in de leeftijd tot een jaar of 20. Vanaf 24 dagen. Deze baby is gekomen toen hij 11 dagen oud was. Moeder overleden tijdens de bevalling, vader in India (India is best groot), familie niet in staat om hem op te vangen want alcoholisten. Hij wordt liefdevol opgevangen maar zit dus wel met al die anderen in een tehuis. Toch heeft hij in zekere zin mazzel: omdat hij nog zo klein is kan hij zich nog goed gaan hechten. Er woont ook een meisje met een meervoudige beperking in dit tehuis. Ze was naar een gespecialiseerd tehuis gegaan en is daar dermate ondervoed geraakt dat ze het maar net heeft overleefd. Ze hebben haar weer terug gehaald en langzaam aan komt ze weer tot leven. Mede dankzij de uitstekende fysiotherapie onze Geeta. Voor de duidelijkheid: het tehuis waar dit meisje woonde staat voor mij op een inktzwarte lijst. Ik zal nooit een van onze kinderen daarheen sturen. Het zal vast geen moedwil zijn geweest dat ze het kind te weinig eten hebben gegeven. Eerder gebrek aan kennis en aan kunde. Gebrek aan geduld misschien. Maar veilig is het dus niet.
Om al deze bezoekjes wat makkelijker af te kunnen leggen ga ik een fiets huren. Het is me net iets te ver lopen allemaal, en ik mis mijn fiets enorm. Dus zo maar eerst even een douche nemen, en dan op stap. En hopelijk snel op de pedalen.
-
30 September 2012 - 11:45
Corrie En Co:
hallo Marcelin, wat een narigheid allemaal, wat zijn onze kinderen en kleinkinderen toch rijk hier, ondanks de crisis!!! Ben je wel eens bij ons project geweest en hoelang blijf je in Nepal? wij gaan in December weer heen, heerlijk!!! groetjes uit een herfstachtig maar zonnig Enkhuizen. -
30 September 2012 - 11:53
Barbara Zielman:
Wat een verhaal weer! Pff knap hoor wat je daar allemaal doet.
Bedankt weer voor een mooi geschreven verslag. Succes Marceling!
-
30 September 2012 - 11:54
Barbara Zielman:
Typ foutje ;-) -
30 September 2012 - 13:45
Aliine:
Poeh, dat is allemaal niet niets zeg... je zou iedereen wel willen helpen kan ik me zo voorstellen.
Gaat je vast niet in de koude kleren zitten... Succes! Groetjes! -
30 September 2012 - 19:09
Cocky:
Wat zijn wij hier dan toch bevoorrecht als je dit leest. Vaak beseffen we dat niet eens.
Sterkte met je werk. -
30 September 2012 - 21:39
Irma Spijker:
Wat bijzonder om voor deze kinderen iets gemogen betekenen, zoals je weet heb ik nogal een zwak voor deze kinderen, super dat er mensen zoals jij zijn die zich wel om hun bekommeren. -
30 September 2012 - 22:26
Derk Jan:
fijn dat je verschil kan maken.
Het kan en wereld van verschil betekenen of er momenten van onvoorwaardelijke genegenheid in je jeugd zijn geweest of niet.
bedankt voor de update en weet dan we met je meeleven. -
01 Oktober 2012 - 21:13
Joke Van Heuvelen:
Hallo Marcelin, wat een bijzonder verhaal heb je geschreven. Goed om te lezen dat je hulp kan bieden met een fantastisch stel mensen om je heen.
Ga zo door, de kinderen hebben deze hulp nodig. Triest dat er nog teveel kinderen aan hun lot worden overgelaten. Ik hoop voor die kinderen dat zij ooit de hulp kunnen krijgen om een veilig leven te leiden, met onderdak en kans op onderwijs.
Heel veel succes met al het goeds wat je doet,
Joke -
02 Oktober 2012 - 11:22
Anja:
Goed bezig Marcelin!
Lieve groeten en toi toi toi -
03 Oktober 2012 - 08:25
Wija:
Hallo Marcelin,
Je vader stuurde me de link waardoor ik op dit dagboek terecht kwam, met -volgens mij - flink wat trots om wat je doet en hoe je verslag geeft hiervan.
Na het lezen ervan kan ik me dit goed voorstellen.
Leuk, nu kan ik af en toe eens even kijken wat je doet. Dat ik geweldig vind wat je doet is duidelijk wat mij betreft, maar je doet ook wat je moet doen van binnenuit jezelf waardoor je jezelf vorm geeft als mens. Ook al zie je daardoor heel veel ellende: je geeft niet alleen anderen maar ook jezelf groeimogelijkheden. En dat bewonder ik.
Lieve groet,
Wija -
08 Oktober 2012 - 15:33
Hendrina Dijkhuizen:
Hoi Marcelin,
op de achterkant van de Amerbreed kwam ik jouw verhaal tegen. Een bijzonder verhaal over een bijzonder mens...
Heel veel liefs van ons, en in het bijzonder van je grote vriend Nino!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
