kinderen in Kathmandu

Dit verslag zit al meer dan een week in mijn laptop te wachten. Ik iwl het graag alsnog plaatsen, het geeft goed weer wat ik in de eerste week heb ervaren hier, en wat mijn drijfveer is.

In een paar dagen Nepal heb ik alweer zoveel contrasten gezien. Er schieten hier nieuwe dure winkels uit de grond. De armoede is groter dan ooit, en ligt op straat. Kinderen snuiven lijm. Een moeder deelt de taart uit van haar dochters verjaardag: het kind is 2 geworden en er is genoeg taart voor 100 man. Wij krijgen ook. Wij, dat zijn een paar westerse vrouwen en Nepalese kinderen. Na de taart begint in dit dure restaurant circus Kathmandu met een voorstelling. De artiesten van dit enige professionele circus van Nepal hebben voorheen als slaaf in de prostitutie gewerkt, of hebben in India gedwongen in het circus gewerkt. De acts die ze opvoeren zijn fantastisch. Het is betoverend ook om te weten dat deze 6 vrouwen en 4 mannen zich uit de spiraal van misbruik en armoede hebben te weten ontworstelen. Hoopgevend is het.
De kinderen die met ons mee waren wonen in een kindertehuis of bij een pleegouder. Een buurjongetje was ook mee: hij vroeg zich af hoe dat kan, dat je niet bij je eigen ouders woont. Een van de jongens uit het kindertehuis antwoordde: well, you know, no love, no good daddy and mommy. Hij heeft na een periode op straat nu een goede plek in een goed tehuis. Ook voor hem is er hoop. Ze hebben geluk: sommige andere kinderen komen terecht in tehuizen die alleen maar worden opgericht om geld uit het westen te krijgen. Geld waarmee de oprichter zich een mooi pak aanmeet, een ray ban op zijn neus zet, een smartphone in zijn zak stopt en hij is het mannetje op zijn flitsende motor. De kinderen krijgen zo min mogelijk eten, want dat kost geld. Zo min mogelijk kleding, tenzij er een westerling langskomt die het allemaal zielig vindt en niet in de beurs tast maar met kleertjes aankomt. Aan de huisvesting wordt niet al te veel aandacht besteed. Nou ja je hebt een beeld. Andere kinderen hebben nog iets meer pech en belanden op straat, waar ze op alle mogelijke manieren misbruikt worden. Of ze worden nog voor ze op straat komen verhandeld naar India, waar ze meestal in de prostitutie maar ook als professioneel bedelaar of dus als circuskind aan de slag kunnen. Onder dwang en afgifte van alle inkomsten, uiteraard.
De tehuizen in Nepal, de goede onder de tehuizen dan, bieden hoop op een fatsoenlijke toekomst. En dat valt nog niet mee in dit straatarme en chaotische land. Er is aan veel zaken gebrek: kennis is daarvan de belangrijkste, denk ik. Maar ook geld. En infrastructuur. En de politieke wil om echte veranderingen door te voeren. Van andere zaken is er teveel: ego’s, corruptie, vriendjespolitiek, vervuiling.
In dit land houd ik me bezig met kinderen met een verstandelijke beperking. Kinderen die helemaal geen kans hebben, voor wie altijd gezorgd zal moeten worden. Die geen bijdrage kunnen leveren aan de opbouw van Nepal. Die in alles een underdog zijn, ook al omdat hun bestaan wordt gezien als een slechte reïncarnatie: in mijn ogen de hindoeïstische en boeddhistische variant van de straf van god zoals wij die tot kort geleden in Nederland kenden. Veel ouders schamen zich voor hun gehandicapte kind en sluiten het op in hun huis. Nog veel meer ouders hebben gewoon geen idee wat ze met dit kind aanmoeten en sluiten het daarom op in huis. Andere ouders moeten werken en kunnen hun kind nergens anders laten en sluiten het dus maar op in huis. Er zijn nu mondjesmaat wat day care centres voor kinderen met een beperking. Allemaal met steun uit het buitenland opgericht want vanuit de Nepalese regering komt niet zo veel. Ze hebben inmiddels wel plannen om wat voor gehandicapten te gaan doen, hoera, maar ik vrees dat die plannen worden ondergesneeuwd door de verkiezingen die er aan zitten te komen. Tehuizen voor deze doelgroep zijn er nauwelijks, men wil zijn vingers er niet aan branden, je zit er levenslang aan vast en waar haal je al die jaren de inkomsten vandaan? Als je een gewoon tehuis hebt, kan je er als de kinderen groot zijn mee stoppen. Een educatiefonds kan je afbouwen, geen nieuwe kinderen erin en met iedereen die klas 10 heeft doorlopen wordt het weer ietsje minder. Maar dat gaat dus niet op voor deze kids. Sterker nog, het wordt alleen maar lastiger, ze worden groot en misschien wel onhandelbaar en waar laat je ze dan? Niet op straat, daar gaan ze dood. Maar er is hier geen opleiding, geen gedragsdeskundigen, geen CCE. Ook ik brand mijn handen er niet aan. Maar soms doet dat zeer.