een dag uit het leven van

Vanochtend begon goed. Ik werd om half 7 wakker, een mooie tijd als je om kwart voor 7 op wilt staan. Even een kopje thee en hop naar de yoga. Dat is een kwartiertje lopen, ik kom dus goed opgewarmd aan. Ik heb hier met dan kaan Martine van het guesthouse een hele fijne yogadocente. We hebben les in een klein clubje, vanochtend slechts 2 personen. Ik heb bijna op mijn hoofd gestaan, voor mij een nieuwe ervaring.
Na de yoga terug naar het guesthouse. Ik had graag willen douchen maar ik kwam 2 Nederlandse dames uit het guesthouse tegen die mij wat wilden vragen. Leuke meiden, en dus raakten we aan de praat en had ik geen tijd meer want ik moest aan het werk.
Op naar Maitri Griha. Ook weer een klein kwartiertje lopen. Onderweg kwam ik de buurman/chauffeur tegen met Dawa, de social worker, in het busje van Maitri Griha. Zij moesten voor een reparatie naar de garage, als ik het goed begrepen heb. De kok was er vandaag ook niet, en morgen en overmorgen, omdat hij naar zijn dorp moet om wat papieren te redgelen. Dat is dus 12 uur heen met de bus, een dagje om de boel te regelen, en weer een dag terug met de bus. L:eve het ov in Nepal, nogmaals.
Op Maitri Griha was de didi, die normaal de schoonmaak doet, al druk aan het koken. De kinderen zaten voor de tv, met de juf, de nieuwe duitse vrijwilligster en Geeta, de fysio. Zij kreeg al snel haar eerste klantje en ging naar boven. De kinderen vonden de tv echt heel erg niet interessant. Zaten elkaar te slaan, te schreeuwen. Alleen Angmu, een nieuw meisje, vond Tom en Jerry wel de moeite waard en ze werd erg boos toen zij lastig gevallen werd. Om 10 uur ging iedereen mee naar het klaslokaal beneden. Normaal werken de kinderen in twee klasjes, maar omdat Dawa nog op stap was zaten ze allemaal bij elkaar. Juf Phurlong heeft de touwtjes stevig in handen en dat is ook wel nodig. Het viel me op dat een paar kinderen erg vooruit zijn gegaan met praten sinds ik de vorige keer hier was in mei. Heel fijn om te zien. Ook weten nu meer kinderen welke dag van de week het is, en welke maand van het jaar. Ik ben zo trots op ze.
Na een rondje bodyparts, oftewel het leren benoemen van lichaamsdelen, was het tijd voor de puzzels en kralen en andere werkjes. Alles om de motoriek en concentratie te verbeteren. Helaas is de variatie niet zo heel groot, en dat bevordert de concentratie niet. Daarnaast moeten sommige kids mij nog echt even uitproberen, het hoort erbij maar ik vind het altijd nogal vermoeiend. Echt niet luisteren, een halve puzzel door elkaar gooien en niet af willen maken, en alweer dat slaan. Sommige hebben de handjes echt heel erg los zitten. Gelukkig wordt het niet geaccepteerd door de staf, slaan is hier echt niet toegestaan, niet door kinderen en niet door staf.
Ineens was het lunchpauze. Didi had de dal bhaat klaar, met een overheerlijke pickel erbij, nogal pittig. De kinderen kunnen allemaal zelf eten, met een lepel. Een meisje heeft er door haar onhandige motoriek wel wat moeite mee en wordt soms geholpen. Ik ben daar niet zo voor, ik heb liever dat we een hulpmiddel bedenken waardoor ze wel zelfstandig kan eten. Daar heeft ze veel meer aan dan geholpen worden. Ik zal er nog eens naar kijken en sta open voor advies.
Na het eten ben ik met een paar kinderen de tuin in gegaan, maar het was echt te koud. Het is zo grauw en naargeestig weer, het lijkt Nederland wel, mist mist mist. Binnen hebben we de lego en duplo tevoorschijn gehaald en zijn de kids op de grond gaan spelen. Ik ben even op kantoor aan het werk gegaan maar werd al snel geroepen door Dawa.
De moeder van Anish, een van de kindjes die voor fysio komt had een vriendin meegenomen. Haar jongste dochter van 3 heeft iets aan haar voetjes en kan niet lopen. De vraag was of Geeta wellicht fysio kan geven. Daarnaast heeft ze een dochter van 13, die ook mee was, met autisme. Of we die ook kunnen helpen. En misschien haar zoon van 19. Hij is een tijdje geleden op zijn hoofd gevallen en trilt sindsdien. Zo, dat zijn een hoop handicaps in een gezin… Geeta heeft plek, dus de moeder kan morgen terug komen om de papierwinkel in te vullen voor de kleine. Voor het oudere meisje zoeken we een school, ik ken toevallig een autistisch meisje van 14 dat ook in de buurt woont en naar een speciale school gaat. Zij heeft het daar erg naar haar zin, terwijl ze het op de gewone school afschuwelijk vond. Kalpana van het guesthouse wilde wel helpen met vertalen, en ik heb via Temba , de manager van Marinka home, de naam en telefoonnummer van de school achterhaald. Ik hoop maar dat het wat wordt. Voor de zoon weet ik het echt niet, daar zal een arts naar moeten kijken. Moeder was heel blij en heeft me meegenomen naar haar huis. Ze woont aan een binnenplaatsje, vlakbij de stoepa. Daar heeft ze een kamer van 3 bij 4. Met twee bedden, een kooktoestel op gas, kleren en wat pannen en borden. De wc is op de binnenplaats, de kraan ook. Haar moeder woont ook bij hen. De hele buurt liep uit om die blanke te bekijken. Ik voelde me welkom en opgelaten tegelijk. Ik heb mijn pen, waarmee ik het telefoonnummer op had geschreven, aan ze gegeven, ze hadden er zelf geen.
Inmiddels had ik een sms gehad van Joyce, mijn vriendin uit Bhaktapur. Zij was in Boudha en wilde wat afspreken. We gaan dan altijd naar restaurant Stupa View omdat daar oud leerlingen van haar van een school hier in de wijk daar werken. Ik ken ze inmiddels ook een beetje en word altijd uitbundig begroet. Een nieuwe ontdekking voor mij is de masala chay latte op het menu, zo lekker! Kan ik als niet koffiedrinker ook eens geniet van een latte. Het was fijn om bij te praten met Joyce.
Nog even wat boodschappen doen, effe de mail checken, een stukkie schrijven en nu wil ik douchen. Dat is er al een paar dagen niet van gekomen ivm koud water, brrr. Maar het is nu wel noodzakelijk. Zometeen een dinner date met een paar meiden. Een van hen gaat terug naar Nederland en vond het leuk om met elkaar te eten haar laatste avond. Dat vind ik ook leuk. Morgen weer aan de slag. Eens kijken wat er dan weer allemaal gebeurt.