kinderen in Kathmandu
Door: Marcelin
Blijf op de hoogte en volg Marcelin
10 Oktober 2013 | Nepal, Kathmandu
Dit verslag zit al meer dan een week in mijn laptop te wachten. Ik iwl het graag alsnog plaatsen, het geeft goed weer wat ik in de eerste week heb ervaren hier, en wat mijn drijfveer is.
In een paar dagen Nepal heb ik alweer zoveel contrasten gezien. Er schieten hier nieuwe dure winkels uit de grond. De armoede is groter dan ooit, en ligt op straat. Kinderen snuiven lijm. Een moeder deelt de taart uit van haar dochters verjaardag: het kind is 2 geworden en er is genoeg taart voor 100 man. Wij krijgen ook. Wij, dat zijn een paar westerse vrouwen en Nepalese kinderen. Na de taart begint in dit dure restaurant circus Kathmandu met een voorstelling. De artiesten van dit enige professionele circus van Nepal hebben voorheen als slaaf in de prostitutie gewerkt, of hebben in India gedwongen in het circus gewerkt. De acts die ze opvoeren zijn fantastisch. Het is betoverend ook om te weten dat deze 6 vrouwen en 4 mannen zich uit de spiraal van misbruik en armoede hebben te weten ontworstelen. Hoopgevend is het.
De kinderen die met ons mee waren wonen in een kindertehuis of bij een pleegouder. Een buurjongetje was ook mee: hij vroeg zich af hoe dat kan, dat je niet bij je eigen ouders woont. Een van de jongens uit het kindertehuis antwoordde: well, you know, no love, no good daddy and mommy. Hij heeft na een periode op straat nu een goede plek in een goed tehuis. Ook voor hem is er hoop. Ze hebben geluk: sommige andere kinderen komen terecht in tehuizen die alleen maar worden opgericht om geld uit het westen te krijgen. Geld waarmee de oprichter zich een mooi pak aanmeet, een ray ban op zijn neus zet, een smartphone in zijn zak stopt en hij is het mannetje op zijn flitsende motor. De kinderen krijgen zo min mogelijk eten, want dat kost geld. Zo min mogelijk kleding, tenzij er een westerling langskomt die het allemaal zielig vindt en niet in de beurs tast maar met kleertjes aankomt. Aan de huisvesting wordt niet al te veel aandacht besteed. Nou ja je hebt een beeld. Andere kinderen hebben nog iets meer pech en belanden op straat, waar ze op alle mogelijke manieren misbruikt worden. Of ze worden nog voor ze op straat komen verhandeld naar India, waar ze meestal in de prostitutie maar ook als professioneel bedelaar of dus als circuskind aan de slag kunnen. Onder dwang en afgifte van alle inkomsten, uiteraard.
De tehuizen in Nepal, de goede onder de tehuizen dan, bieden hoop op een fatsoenlijke toekomst. En dat valt nog niet mee in dit straatarme en chaotische land. Er is aan veel zaken gebrek: kennis is daarvan de belangrijkste, denk ik. Maar ook geld. En infrastructuur. En de politieke wil om echte veranderingen door te voeren. Van andere zaken is er teveel: ego’s, corruptie, vriendjespolitiek, vervuiling.
In dit land houd ik me bezig met kinderen met een verstandelijke beperking. Kinderen die helemaal geen kans hebben, voor wie altijd gezorgd zal moeten worden. Die geen bijdrage kunnen leveren aan de opbouw van Nepal. Die in alles een underdog zijn, ook al omdat hun bestaan wordt gezien als een slechte reïncarnatie: in mijn ogen de hindoeïstische en boeddhistische variant van de straf van god zoals wij die tot kort geleden in Nederland kenden. Veel ouders schamen zich voor hun gehandicapte kind en sluiten het op in hun huis. Nog veel meer ouders hebben gewoon geen idee wat ze met dit kind aanmoeten en sluiten het daarom op in huis. Andere ouders moeten werken en kunnen hun kind nergens anders laten en sluiten het dus maar op in huis. Er zijn nu mondjesmaat wat day care centres voor kinderen met een beperking. Allemaal met steun uit het buitenland opgericht want vanuit de Nepalese regering komt niet zo veel. Ze hebben inmiddels wel plannen om wat voor gehandicapten te gaan doen, hoera, maar ik vrees dat die plannen worden ondergesneeuwd door de verkiezingen die er aan zitten te komen. Tehuizen voor deze doelgroep zijn er nauwelijks, men wil zijn vingers er niet aan branden, je zit er levenslang aan vast en waar haal je al die jaren de inkomsten vandaan? Als je een gewoon tehuis hebt, kan je er als de kinderen groot zijn mee stoppen. Een educatiefonds kan je afbouwen, geen nieuwe kinderen erin en met iedereen die klas 10 heeft doorlopen wordt het weer ietsje minder. Maar dat gaat dus niet op voor deze kids. Sterker nog, het wordt alleen maar lastiger, ze worden groot en misschien wel onhandelbaar en waar laat je ze dan? Niet op straat, daar gaan ze dood. Maar er is hier geen opleiding, geen gedragsdeskundigen, geen CCE. Ook ik brand mijn handen er niet aan. Maar soms doet dat zeer.
In een paar dagen Nepal heb ik alweer zoveel contrasten gezien. Er schieten hier nieuwe dure winkels uit de grond. De armoede is groter dan ooit, en ligt op straat. Kinderen snuiven lijm. Een moeder deelt de taart uit van haar dochters verjaardag: het kind is 2 geworden en er is genoeg taart voor 100 man. Wij krijgen ook. Wij, dat zijn een paar westerse vrouwen en Nepalese kinderen. Na de taart begint in dit dure restaurant circus Kathmandu met een voorstelling. De artiesten van dit enige professionele circus van Nepal hebben voorheen als slaaf in de prostitutie gewerkt, of hebben in India gedwongen in het circus gewerkt. De acts die ze opvoeren zijn fantastisch. Het is betoverend ook om te weten dat deze 6 vrouwen en 4 mannen zich uit de spiraal van misbruik en armoede hebben te weten ontworstelen. Hoopgevend is het.
De kinderen die met ons mee waren wonen in een kindertehuis of bij een pleegouder. Een buurjongetje was ook mee: hij vroeg zich af hoe dat kan, dat je niet bij je eigen ouders woont. Een van de jongens uit het kindertehuis antwoordde: well, you know, no love, no good daddy and mommy. Hij heeft na een periode op straat nu een goede plek in een goed tehuis. Ook voor hem is er hoop. Ze hebben geluk: sommige andere kinderen komen terecht in tehuizen die alleen maar worden opgericht om geld uit het westen te krijgen. Geld waarmee de oprichter zich een mooi pak aanmeet, een ray ban op zijn neus zet, een smartphone in zijn zak stopt en hij is het mannetje op zijn flitsende motor. De kinderen krijgen zo min mogelijk eten, want dat kost geld. Zo min mogelijk kleding, tenzij er een westerling langskomt die het allemaal zielig vindt en niet in de beurs tast maar met kleertjes aankomt. Aan de huisvesting wordt niet al te veel aandacht besteed. Nou ja je hebt een beeld. Andere kinderen hebben nog iets meer pech en belanden op straat, waar ze op alle mogelijke manieren misbruikt worden. Of ze worden nog voor ze op straat komen verhandeld naar India, waar ze meestal in de prostitutie maar ook als professioneel bedelaar of dus als circuskind aan de slag kunnen. Onder dwang en afgifte van alle inkomsten, uiteraard.
De tehuizen in Nepal, de goede onder de tehuizen dan, bieden hoop op een fatsoenlijke toekomst. En dat valt nog niet mee in dit straatarme en chaotische land. Er is aan veel zaken gebrek: kennis is daarvan de belangrijkste, denk ik. Maar ook geld. En infrastructuur. En de politieke wil om echte veranderingen door te voeren. Van andere zaken is er teveel: ego’s, corruptie, vriendjespolitiek, vervuiling.
In dit land houd ik me bezig met kinderen met een verstandelijke beperking. Kinderen die helemaal geen kans hebben, voor wie altijd gezorgd zal moeten worden. Die geen bijdrage kunnen leveren aan de opbouw van Nepal. Die in alles een underdog zijn, ook al omdat hun bestaan wordt gezien als een slechte reïncarnatie: in mijn ogen de hindoeïstische en boeddhistische variant van de straf van god zoals wij die tot kort geleden in Nederland kenden. Veel ouders schamen zich voor hun gehandicapte kind en sluiten het op in hun huis. Nog veel meer ouders hebben gewoon geen idee wat ze met dit kind aanmoeten en sluiten het daarom op in huis. Andere ouders moeten werken en kunnen hun kind nergens anders laten en sluiten het dus maar op in huis. Er zijn nu mondjesmaat wat day care centres voor kinderen met een beperking. Allemaal met steun uit het buitenland opgericht want vanuit de Nepalese regering komt niet zo veel. Ze hebben inmiddels wel plannen om wat voor gehandicapten te gaan doen, hoera, maar ik vrees dat die plannen worden ondergesneeuwd door de verkiezingen die er aan zitten te komen. Tehuizen voor deze doelgroep zijn er nauwelijks, men wil zijn vingers er niet aan branden, je zit er levenslang aan vast en waar haal je al die jaren de inkomsten vandaan? Als je een gewoon tehuis hebt, kan je er als de kinderen groot zijn mee stoppen. Een educatiefonds kan je afbouwen, geen nieuwe kinderen erin en met iedereen die klas 10 heeft doorlopen wordt het weer ietsje minder. Maar dat gaat dus niet op voor deze kids. Sterker nog, het wordt alleen maar lastiger, ze worden groot en misschien wel onhandelbaar en waar laat je ze dan? Niet op straat, daar gaan ze dood. Maar er is hier geen opleiding, geen gedragsdeskundigen, geen CCE. Ook ik brand mijn handen er niet aan. Maar soms doet dat zeer.
-
10 Oktober 2013 - 15:42
Barbara Zielman:
Dank je wel Marcelin dat je dit verhaal toch geplaatst heb. Lijkt me heel moeilijk wat je daar doet en dat je het straks weer achter moet laten.
Veel succes X -
10 Oktober 2013 - 15:49
Cockynobel@gmail.com:
Wat hebben wij het hier dan toch goed. jammer dat veel mensen dat niet beseffen en steeds meer willen.
Heel veel succes met je werk en je plannen.
Nog een fijne tijd
groet, Cocky -
10 Oktober 2013 - 16:06
Corrie En Co:
hoi Marcelin, het was fijn om je mee te hebben naar ons project en blij dat we ook Maiti Griha gezien hebben. Alle kleine druppeltjes helpen toch op deze gloeiende plaat, dus ga door met je werk en geniet ervan. Wij zitten weer in Nederland en kijken terug op een goede tijd, groetjes. -
10 Oktober 2013 - 19:44
Ans:
Mooi dat je 't op hebt geschreven, helaas realiteit.....
Goede tijd nog en natuurlijk Happy Dashain 2070!!!
Liefs, xxxxx
-
10 Oktober 2013 - 20:00
Karin:
Hoi Marcelin,
Wat fijn dat er nog wat ruimte in je hart is/was "in deze wereld op z'n kop" ....
Keep the spirit en heel veel succes en ook sterkte als je je door de onrechtvaardigheid alleen voelt.
K. -
10 Oktober 2013 - 22:24
Bernadette & Joke:
goed weer gegeven Marcelin! en iedere druppel maakt een zee.... hier en nu,
liefs, Be & Jo -
11 Oktober 2013 - 00:39
Andrea:
vind ik leuk drukken kan niet bij dit stuk vind ik. Andere woorden kan ik nu ook nog even niet vinden. Goed dat je het schrijft misschien voor nu.
-
11 Oktober 2013 - 00:39
Andrea:
vind ik leuk drukken kan niet bij dit stuk vind ik. Andere woorden kan ik nu ook nog even niet vinden. Goed dat je het schrijft misschien voor nu.
-
11 Oktober 2013 - 06:13
Marcelin Ter Horst:
even voor iedereen: zet aub je naam onderaan je reactie, door een foutjein de website valt de naam bovenin vaak weg en dan weet ik na een tijdje niet meer wie wat geschreven heeft. Thanx
Marcelin -
11 Oktober 2013 - 06:17
Marcelin Ter Horst:
Ik zie nu dat op Hans'tablet de namen er wel gewoon bij staan... dus eerder een foutje in mijn computer ;-) -
11 Oktober 2013 - 16:17
Wieke:
lieve Marcelin,
Onder de indruk, wat een beeld schets je. De wereld wordt een beetje mooier met mensen zoals jij.
x -
11 Oktober 2013 - 23:28
Aline:
Hoi Marcelin,
Pittige en harde realiteit. Ook goed om het weer eens op scherp te zetten.
We weten vast allemaal wel dat dit soort dingen gaande zijn, maar soms zien we het liever even niet.
Uit onmacht/ ongemak/ handelingsverlegenheid.... etc
Voor jullie kids is wat jullie doen iig geen druppel op een gloeiende plaat maar een manier om aan een hoop ellende te ontsnappen zo te lezen. Dus ik zeg; goed bezig!
Succes daar! Hopelijk kun je ondanks dit alles ook genieten van de succes momenten die jullie bij M.G met jullie kids en medewerkers hebben.
Liefs, Aline
-
16 Oktober 2013 - 04:14
Anne Van Tilburg:
Lieve Marcelin,wat een indrukwekkend verslag,Maitri Griha is maar een druppeltje in het geheel,maar een hele goeie druppel. Veel succes met je werk en geniet met de kinderen. Anne. -
17 November 2013 - 13:54
Jytte:
Lieve Marcelin,
Wat je schrijft is herkenbaar, zeker de eerst twee zinnen. De laatste week (alweer nov 2010) zijn mijn vriend en ik naar een te hypermoderne bioscoop op de vierde etage in een glazen gebouw vol winkels die deels nog geopend moesten worden, met verlichte roltrap (vlakbij witte toren Bhimsen (Dhararama),zw Ratna Park) geweest om een Engelstalige en Engels ondertitelde 3Dkinderfilm (onze eerste 3D) te zien. Waar naast wij Westerse mazzelaars, de grote zaal opgevuld werd door te dikke popcorn etende kinderen en hun ouders. Onze mond viel open zeker door het zo grote contrast met direct daarbuiten of een straat verderop.
Heel veel succes met jouw missie en naast werk hoeplijk weer een mooie trekking voor jullie. We zien elkaar. groet van Jytte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
