leve het openbaar vervoer

Gisteren las ik op de site van de Volkskrant een stukje over het openbaar vervoer in NL. Ik heb er erg hard om gelachgen. De klacht over 'overvolle' treinen, waarin zelfs mensen moeten stáán deed me denken aan mijn vorige busreis van Bhaktapur naar Kathmandu. Ik zat er als eerste in, altijd fijn want dan kan je een plekje uitkiezen. Daarna stroomde de bus vol. Alle stoelen bezet. Daarna stroomde de bus verder vol. Met mensen en aardappels, de laatste in grote zakken die voor in de bus werden gezet. Vervolgens stroomde de bus echt vol. Mensen op de zakken aardappels, kippen op de mensen. Van de dame die naast mij in het gangpad stond, en die haar kinderen naast de kippen op de aardappels had gezet, kreeg ik 2 tassen boodschappen op schoot. Daarna legde ze haar handtas bovenop het stapeltje. Ik zat volledig klem, vooral omdat de man naast me net zo'n stapel op schoot had van de vriendin van de dame. De kinderen leunden intussen tegen mijn benen want ze waren van de stapel aardappels af gevallen.

Gisteren ben in weer naar Bahktapur vertrokken. Deze keer luxe, met de eigen bus van Swarga. Hier passen 17 kinderen in, volgens Nepalese stapelmethode. In NL zouden we het waarschijnlijk op 7 houden. Ik ben hier aan het werk voor een paar dagen, omdat het even heel druk is en ze wel een extra handje kunnen gebruiken. Mijn vakantie sim daarmee definitef afgelopen.

Het liep niet af met de geplande vliegreis. Ik zou met Hans en nog een paar anderen van Jiri naar Phaphlu lopen. Onderweg zou Martine ons met Pema tegemoet komen. De reis naar Jiri was prachtig, en heftig. De bus hobbelde en schommelde de volle 220 kilometer. Echt, ik loop liever 10 uur dan dat ik over zo'n weg rij. Maar met 10 uur lopen Jiri en met de bus wel...

We liepen, 4 dagen omhoog en omlaag. Langs 'a beautiful scenery' waar we helaas niks van zagen. het mistte namelijk, en niet zo weinig ook.
Dus gingen er ook geen vliegtuigen want die vliegen op zicht en dat was er niet. 50 meter is niet genoeg namelijk. Ook naar Lukla vloog niks, en dat in het hoopgseizoen. Na een week mist besloten Hans en ik omn te keren en terug te gaan lopen. heel veel mensen die na hun trekking langs Mount Everest gestrand waren deden hetzelfde, dus het was druk op de route. Inmiddels zaten er in Lukla steeds meer mensen vast, waardoor de bedden op waren, het eten ook, en de toiletten vol. Heerlijk.
Na 2 dagen flink doorlopen waren we terug vlak bij Jiri. De terugreis met een jeep duurde 11 uur, grotendeels in het donker. Met een fransman schter ons die bij elke hobbel oelala zei, afgewisseld met wow. Ik was blij toen hij in slaap viel. Wij stonden om half 3 's nachts heelhuids bij ons guesthouse. Dat was maar een halve dag later dan gepland, als we terug hadeen kunnen vliegen.
Met dank aan het Nepalese openbaar vervoer.