gemengde gevoelens
Door: Marcelin
Blijf op de hoogte en volg Marcelin
01 December 2010 | Nepal, Kathmandu
De laatste week nepal is aangebroken. Het seizoen hier zit er zo ongeveer op, het wordt steeds rustiger. En kouder trouwens, hoewel ik in Nederland wellicht uitgelachen wordt als ik zeg dat ik 8 graden 's nachts koud vind. Bedenk er even bij dat hier geen verwarming is, en ja dan is het toch best frisjes.
Komende maandag ben ik aan de beurt om naar huis te gaan. Met gemengde gevoelens.
Ik heb heel veel zin om thuis te komen, bij Hans te zijn, mijn familie en vrienden weer te zien. ik verheug me op de vanzelfsprekendheid van een warme douche, een zacht bed, een warm dekbed. Ik heb alleen geen zin om hier weg te gaan. Weg van mijn vrienden hier, kletsen met Martine (hoewel daar door drukte van ons beiden de laatste tijd weinig van is gekomen, maar dat komt de komende dagen vast nog wel goed), lopen naar Maitri Griha, spelen met de jongens, met de mannen en Geeta optrekken... De staf van het guesthouse ga ik missen, allemaal schatjes die mijn verblijf hier zo prettig maken. Het valt me niet mee om in twee landen te leven, hoewel ik het absoluut niet anders wil!
Gemengde gevoelens ook over Nepal. Dit land waar de stroom het wonderbaarlijk genoeg vaak doet, en als je de stroomdraden ziet snap je daar echt niks van. Maar waar wel deze week 36,5 uur powercut is, omdat er niet genoeg electriciteit opgewekt wordt. Er zijn plannen voor meer energiecentrales, vooral waterkracht, maar het komt niet van de grond. En zo komt er wel meer niet van de grond. Een regering is hier niet, ja, er is een parlement maar dat is nogsteeds druk met het kiezen van een president en het beschuldigen van elkaar van van alles. Het verkeer moet dringend worden aangepakt, daar is iedereen het volgens mij wel over eens. Dus wordt er gedacht over een metro, of een magneetbaan, of verbreding van de ringweg. Tot actie komt het niet, en dus blijft iedereen in de file staan en komen er steeds meer motoren. Met hun Honda (de motor voor het hele gezin)schuiven hele families tussen het zware verkeer door, waarbij de ongelukken alleen maar meevallen omdat er niet hard gereden kan worden.
Maar de meeste mesen maken zich niet druk om motoren omdat ze daar simpleweg te arm voor zijn. Er slapen mensen op straat, hele gezinnen maar ook veel kinderen zonder ouders. Ze komen naar de stad om de armoede op het platteland te ontvluchten en stappen hier in een keiharde wereld waar de armoede nog veel groter is, en waar ze geen stukje land hebben om in ieder geval nog wat eten te verbouwen. Alcoholisme wordt een steeds groter probleem, waardoor er steeds meer gebroken gezinnen komen. Alleenstaande moeders hebben moeite om werk te vinden en als ze werk hebben zwerven de kinderen vaak overdag op straat omdat er geen geld is voor school. Mensen met een handicap hebben al helemaal geen kansen, en hun enige optie om te overleven is bedelen. Hoewel de regering nu wel een regeling heeft dat een gehandicapte 1000 roepie per maand kan krijgen (ongeveer 10 euro). Daarvoor moet je wel je citizenship (hoe vertaal je dat, officieel brugerschap?) hebben, en dat hebben veel mensen niet. Geboortes worden hier niet zo netjes geregistreerd als in Nederland. En om alsnog je citizenship te registreren is een heel gedoe, een oerwoud van regels waarin de meeste mensen de weg kwijt raken.
En toch en toch. Dit land is zo leuk. De meeste mensen zijn vriendelijk. De natuur is overweldigend mooi (en wie mij goed kent weet dat ik een hekel heb aan termen als 'overweldigend' maar het is echt zo). De cultuur is zeer gevarieerd en rijk. Het tempo van leven is aangenaam rustig. Je kan hier vrijwel alles in zeer korte tijd geregeld krijgen. En veel Nepalezen staan voor je klaar, willen je helpen. Het is een cliche, maar hier hebben mensen nog echt tijd voor elkaar. En er zijn mensen als Lies, die hier letterlijk kinderen van straat heeft opgeraapt en ze een tehuis heeft gegeven. 31 kinderen wonen er nu in Marinka home, ze gaan allemaal naar school en hebben een toekomst. Zoals Temba, de manager van Marinka home, die zelf opgegroeid is in Shangri la Home en nu op zijn beurt voor de kinderen zorgt. Ik vind het fantastisch wat die jonge knul allemaal doet voor de kinderen.
Juist de contrasten maken dat ik Nepal zo leuk vind. Als alles geweldig zou zijn zou ik me denk ik gaan vervelen. Nou, dat lukt me hier dus niet.
Ik denk ook niet dat in me in Nederland ga vervelen. Ik volg het nederlandse nieuws de laatste tijd zo'n beetje, maar ik zie zelden een krantenbericht dat mij aandacht waard is. Ik maak me een beetje zorgen over mijn agenda, ben bang dat ik ook al snel vol zit en afspraken met vrienden ga maken over een maand, of twee, in plaats van gewoon langs te gaan. Waar ik ook weinig zin in heb zijn de harde mensen met de harde meningen, het recht om mensen te kwetsen (maar waarom zou je dat willen????), de krant van wakker Nederland... en die dan ook nog op tv. Nee ik hoef niet te kijken, ik weet het. Maar het is er wel. En dat maakt dat mijn gevoelens over Nederland toch minstens gemengd zijn.
Met gemengde gevoelens ga ik de laatste dagen in Nepal doorbrengen. Met gemengde gevoelens ga ik terug naar Nederland. Mijn overheersende gevoelens zijn dankbaarheid en vreugde dat ik dit allemaal mee mag maken.
Tot gauw in Nederland
Komende maandag ben ik aan de beurt om naar huis te gaan. Met gemengde gevoelens.
Ik heb heel veel zin om thuis te komen, bij Hans te zijn, mijn familie en vrienden weer te zien. ik verheug me op de vanzelfsprekendheid van een warme douche, een zacht bed, een warm dekbed. Ik heb alleen geen zin om hier weg te gaan. Weg van mijn vrienden hier, kletsen met Martine (hoewel daar door drukte van ons beiden de laatste tijd weinig van is gekomen, maar dat komt de komende dagen vast nog wel goed), lopen naar Maitri Griha, spelen met de jongens, met de mannen en Geeta optrekken... De staf van het guesthouse ga ik missen, allemaal schatjes die mijn verblijf hier zo prettig maken. Het valt me niet mee om in twee landen te leven, hoewel ik het absoluut niet anders wil!
Gemengde gevoelens ook over Nepal. Dit land waar de stroom het wonderbaarlijk genoeg vaak doet, en als je de stroomdraden ziet snap je daar echt niks van. Maar waar wel deze week 36,5 uur powercut is, omdat er niet genoeg electriciteit opgewekt wordt. Er zijn plannen voor meer energiecentrales, vooral waterkracht, maar het komt niet van de grond. En zo komt er wel meer niet van de grond. Een regering is hier niet, ja, er is een parlement maar dat is nogsteeds druk met het kiezen van een president en het beschuldigen van elkaar van van alles. Het verkeer moet dringend worden aangepakt, daar is iedereen het volgens mij wel over eens. Dus wordt er gedacht over een metro, of een magneetbaan, of verbreding van de ringweg. Tot actie komt het niet, en dus blijft iedereen in de file staan en komen er steeds meer motoren. Met hun Honda (de motor voor het hele gezin)schuiven hele families tussen het zware verkeer door, waarbij de ongelukken alleen maar meevallen omdat er niet hard gereden kan worden.
Maar de meeste mesen maken zich niet druk om motoren omdat ze daar simpleweg te arm voor zijn. Er slapen mensen op straat, hele gezinnen maar ook veel kinderen zonder ouders. Ze komen naar de stad om de armoede op het platteland te ontvluchten en stappen hier in een keiharde wereld waar de armoede nog veel groter is, en waar ze geen stukje land hebben om in ieder geval nog wat eten te verbouwen. Alcoholisme wordt een steeds groter probleem, waardoor er steeds meer gebroken gezinnen komen. Alleenstaande moeders hebben moeite om werk te vinden en als ze werk hebben zwerven de kinderen vaak overdag op straat omdat er geen geld is voor school. Mensen met een handicap hebben al helemaal geen kansen, en hun enige optie om te overleven is bedelen. Hoewel de regering nu wel een regeling heeft dat een gehandicapte 1000 roepie per maand kan krijgen (ongeveer 10 euro). Daarvoor moet je wel je citizenship (hoe vertaal je dat, officieel brugerschap?) hebben, en dat hebben veel mensen niet. Geboortes worden hier niet zo netjes geregistreerd als in Nederland. En om alsnog je citizenship te registreren is een heel gedoe, een oerwoud van regels waarin de meeste mensen de weg kwijt raken.
En toch en toch. Dit land is zo leuk. De meeste mensen zijn vriendelijk. De natuur is overweldigend mooi (en wie mij goed kent weet dat ik een hekel heb aan termen als 'overweldigend' maar het is echt zo). De cultuur is zeer gevarieerd en rijk. Het tempo van leven is aangenaam rustig. Je kan hier vrijwel alles in zeer korte tijd geregeld krijgen. En veel Nepalezen staan voor je klaar, willen je helpen. Het is een cliche, maar hier hebben mensen nog echt tijd voor elkaar. En er zijn mensen als Lies, die hier letterlijk kinderen van straat heeft opgeraapt en ze een tehuis heeft gegeven. 31 kinderen wonen er nu in Marinka home, ze gaan allemaal naar school en hebben een toekomst. Zoals Temba, de manager van Marinka home, die zelf opgegroeid is in Shangri la Home en nu op zijn beurt voor de kinderen zorgt. Ik vind het fantastisch wat die jonge knul allemaal doet voor de kinderen.
Juist de contrasten maken dat ik Nepal zo leuk vind. Als alles geweldig zou zijn zou ik me denk ik gaan vervelen. Nou, dat lukt me hier dus niet.
Ik denk ook niet dat in me in Nederland ga vervelen. Ik volg het nederlandse nieuws de laatste tijd zo'n beetje, maar ik zie zelden een krantenbericht dat mij aandacht waard is. Ik maak me een beetje zorgen over mijn agenda, ben bang dat ik ook al snel vol zit en afspraken met vrienden ga maken over een maand, of twee, in plaats van gewoon langs te gaan. Waar ik ook weinig zin in heb zijn de harde mensen met de harde meningen, het recht om mensen te kwetsen (maar waarom zou je dat willen????), de krant van wakker Nederland... en die dan ook nog op tv. Nee ik hoef niet te kijken, ik weet het. Maar het is er wel. En dat maakt dat mijn gevoelens over Nederland toch minstens gemengd zijn.
Met gemengde gevoelens ga ik de laatste dagen in Nepal doorbrengen. Met gemengde gevoelens ga ik terug naar Nederland. Mijn overheersende gevoelens zijn dankbaarheid en vreugde dat ik dit allemaal mee mag maken.
Tot gauw in Nederland
-
01 December 2010 - 07:06
Astrid:
Ha Marcelin,
Heb je hier en daar gevolgd en volgens mij heb je een amazing tijd gehad, zelf zit ik nu in Sri Lanka maar ben deze keer nog niet helemaal weg van thuis met mn hoofd, ook hier dus gemengde gevoelens...
Maar je gaat terug met een berg aan positiviteit en volgens mij laat jij je niet omblazen thuis. Geniet nog even van de laatste dagen en wat je mee terug neemt s zoveel waard voor jou en de anderen om je heen, houd vast! X as -
01 December 2010 - 07:17
Karin:
Mooi overdenking heb je geschreven Marcelin.
Sterkte met afscheid nemen en met je terugkeer naar dit platte land! -
02 December 2010 - 10:36
Derk Jan:
de moeite van het vertrek is de uitkomst van het goede besluit om naar Nepal te gaan.
geniet de laatste dagen
en uh, ik klaag niet dat je weer thuiskomt
tot heel gauw -
02 December 2010 - 10:42
Aline:
Hoi Marcelin,
Soms kun je (gemengde)gevoelens er het beste maar gewoon laten zijn ;)
(je zou een collum moeten gaan schrijven ;)...)
Het was mooi om zo vanuit het NL zoals jij dat omschrijft; jou ervaringen een beetje mee te kunnen beleven door je verhalen op deze log
Ik hoop dat je de laatste dagen kunt genieten van het moois daar in Nepal.
En dat, wanneer je weer thuis bent, je eerst even kan "landen" voor je de drukte van je agenda induikt.
Ik wens je een prettige en vooral veilige terugreis.
Groetjes Aline -
05 December 2010 - 10:00
Hoi Marcelin:
Niet te geloven dat het ook voor jou er nu opzit. Ik kan nog voelen wat ik de laatste dag voelde na 3 maanden in Kathmandu. Het viel me erg zwaar om afscheid te nemen, maar het weerzien met het thuisfront was ook weer erg bijzonder.
Ben zelf net terug van een fietsvakantie in Cuba wat ook heel bijzonder was, maar mijn hart ligt wel in Nepal kan ik wel zeggen. Het was dan ook een zeer bijzonder om al die tijd in het dagelijkse leven van Nepal te kunnen staan en fantastisch om bij de kinderen te zijn. Ik mis het nog steeds, maar goede reden om weer terug te gaan.
Heb met plezier je verslagen gelezen en ik wens je nog een fijne laatste dag daar en heel veel sterkte met het afscheid. Goede thuisreis!!
Lieve groet, Marian -
07 December 2010 - 13:48
Coby Yntema:
Hey Marcelin,
Ik herken veel in je verhaal Marcelin. Ik ben nu een week thuis en ben met mijn gedachten nog veel in Nepal. In mijn agenda staan al weer een hoop dingen en daar baal ik eerlijk gezegd behoorlijk van. Ik hoop dat je een goede reis hebt gehad en je je draai weer gauw kunt vinden in Nederland.
Vandaag weer naar de fysio geweest en de krukken mogen aan de kant. Gelukkig!!! Enkel is nu alleen nog ingetaped. Doe de groeten aan Hans en wie weet komen we elkaar nog eens tegen, hier of in Nepal. Als je evt contact zou willen, mijn email adres is omenoard@hetnet.nl
Groeten,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
