trekking in Dolpa
Door: Marcelin
Blijf op de hoogte en volg Marcelin
31 Oktober 2010 | Nepal, Kathmandu
van te voren wist ik best dat een trekking door Dolpa bijzonder is. Ik heb al meer trekkings in Nepal gemaakt, ook wel pittige, maar Dolpa is een graadje zwaarder, een beetje afgelegener, wat langer ook. Dat idee had ik. Dat klopt aardig. Maar vooral is Dolpa heel erg mooi.
Onze trekking had een flinke aanlooproute. We begonnen met twee dagen in de bus zitten, tot voorbij Beni. Die bus was nodig om ook onze gids Namgel, kok Bhim, dragersgids Kanuri en de keukenhulpen en dragers mee te krijgen. Plus het eten voor al die mensen voor 3 weken. En dan heb je dus extra dragers nodig om al dat eten te dragen. Die dragers moeten ook weer eten... Afijn, totaal hadden we 15 man personeel mee. Vanaf Beni liepen we een paar dagen langs steeds kleiner wordende dorpen, totdat we een afslag namen naar het noorden. Dagen liepen we door lege kale bergen, waar vrijwel geen mensen komen. Wat herders met hun vee, een gezin dat op familiebezoek is geweest (3 dagen lopen heen, en 3 dagen lopen terug). We kampeerden aan riviertjes waar de keukenploeg met een jerrycan het heldere water uittapt.
Na 10 dagen lopen kwamen we weer even in de bewoonde wereld. we genoten van de zon en warmte in het relatief laag gelegen Tarakot, een verzameling dorpjes. Iedereen waste zichzelf en zijn kleren, we ontmoetten voor het eerst sinds ons vertrek weer andere toeristen. 4 dragers gingen vanaf hier naar huis, omdat er al veel eten op was gemaakt hadden we niet iedereen meer nodig.
Na een heerlijke rustdag gingen we verder: nu echt het dolpo gebied in. Omhoog, door de Tarap vallei naar Dho Tarap. Voor mij heel bijzonder omdat een van mijn collega's uit Dho komt. Helaas was hij kort voor onze aankomst uit Dho vertrokken zodat ik hem pas in Kathmandu heb teruggezien. Maar toch, ik heb zijn zeer afgelegen dorp kunnen bezoeken en het contrast met Kathmandu is enorm.
In het dorp waren de mensen druk met de oogst. Het graan was net geoogst en het kaf werd nog van het koren gescheiden. De aardappels waren ook van het land. Verder leven de mensen van de handel, met hun yakkaravanen gaan ze naar Tibet. De bergen en het land waren helemaal kaal en bruin. Na een rustdag is Dho, die door enkele dragers vooral in het lokale hotel/bar/fotostudio werd doorgebracht liepen we verder richting Phoksundo. Daar liggen twee hoge passen tussen, de Numala banyang van 5315 m hoog, en de Bagala banyang van 5200 m. Daar tussen kampeerden we op maar liefst 4500 m hoogte. De Numala was pittig, het weer was wat wisselvallig, veel wolken, een heel klein beetje sneeuw en heel veel wind. De nacht was niet zo koud als ik had verwacht, vooral omdat het begon te sneeuwen. Om 11 uur 's avonds lag er al een flink pak sneeuw op en om de tent. Hans veegde de sneeuw van de tent, en bedacht later dat hij daarbij beter zijn handschoenen had kunnen aandoen. Gelukkig stopte het tegen 1 uur met sneeuwen en begon het te waaien. 's Ochtends lag er een flink pak sneeuw, en het pad over de pas was volledig onzichtbaar. Wat was ik blij met onze mannen, die een prachtig spoor voor ons maakten door de sneeuw. En die ook nu de weg wisten en ons naar de juiste pas brachten. Evengoed was het zwaar, de sneeuw was erg los en het spoor was daardoor niet heel stevig. Sommige dragers hadden het erg moeilijk. Ook ik vond het zwaar, en ik heb me even afgevraagd waar ik aan begonnen was. Maar daar kom je niet mee boven, en dat is toch echt de enige manier om weer weg te komen. Dus maar weer verder, omhoog, verder, door het slingerende spoor. Hans motiveerde me enorm, heerlijk om samen omhoog te zwoegen en zweten. Eenmaal op de pas was ik supertrots en blij. En dan begint de afdaling, niet minder zwaar over de gladde sneeuw. Namgel begeleidt ons goed, dsat is fijn. We stoppen om een uur of 4, trekken onze schoenen uit en laten onze voeten drogen. De tenten staan superscheef maar iedereen is allang blij dat we vandaag niet meer verder gaan. De volgende dag bereiken we na een kleine omweg (482 meter extra dalen en klimmen) alsnog Ringmo en het Phoksundomeer. Het water is zo blauw dat het net niet echt is, de bergen zijn kaal en het geheel is onwerkelijk en prachtig. Heel fijn om op deze bijzondere plek te zijn.
Na Ringmo gaat het snel. we lopen in twee dagen naar Dunai, de districtshoofdstad van Dolpa. Ondanks dat de dichtsbijzijnde weg 3 a 4 dagen lopen is, is dit een echt stadje, met veel spullen, veel mensen, veel herrie, veel van alles. De laatste dag lopen we naar Juphal. We hebben een geweldig afscheidsfeest met ons superteam met veel getrommel en gezang, en we moeten dansen. De volgende dag is onze vlucht gecanceld. Nou, dan charter je toch een vliegtuig. Zo'n leuk 6 persoonsdingetje. Wij mogen erin met Namgel, en nog twee Nederlanders met hun gids gaan mee. Als we zijn ingestapt worden de koeien van de startbaan annex weiland gejaagd, hobbeldehobbel en weg zijn we. Onze ploeg gaat met de bus, die zijn dus nog wel even onderweg. Wij zijn al bijna thuis. In ons eigen appartement in Kathmandu. Met een douche en een echt bed. In bed droom ik dat ik weer op trekking ga. Ik weet niet waarheen maar ik heb er nu al zin in.
Inmiddels zijn we 3 dagen thuis. Het team komt morgen of overmnorgen aan. Namgel gaat morgen alweer op trekking. Ik droom nog even verder.
Onze trekking had een flinke aanlooproute. We begonnen met twee dagen in de bus zitten, tot voorbij Beni. Die bus was nodig om ook onze gids Namgel, kok Bhim, dragersgids Kanuri en de keukenhulpen en dragers mee te krijgen. Plus het eten voor al die mensen voor 3 weken. En dan heb je dus extra dragers nodig om al dat eten te dragen. Die dragers moeten ook weer eten... Afijn, totaal hadden we 15 man personeel mee. Vanaf Beni liepen we een paar dagen langs steeds kleiner wordende dorpen, totdat we een afslag namen naar het noorden. Dagen liepen we door lege kale bergen, waar vrijwel geen mensen komen. Wat herders met hun vee, een gezin dat op familiebezoek is geweest (3 dagen lopen heen, en 3 dagen lopen terug). We kampeerden aan riviertjes waar de keukenploeg met een jerrycan het heldere water uittapt.
Na 10 dagen lopen kwamen we weer even in de bewoonde wereld. we genoten van de zon en warmte in het relatief laag gelegen Tarakot, een verzameling dorpjes. Iedereen waste zichzelf en zijn kleren, we ontmoetten voor het eerst sinds ons vertrek weer andere toeristen. 4 dragers gingen vanaf hier naar huis, omdat er al veel eten op was gemaakt hadden we niet iedereen meer nodig.
Na een heerlijke rustdag gingen we verder: nu echt het dolpo gebied in. Omhoog, door de Tarap vallei naar Dho Tarap. Voor mij heel bijzonder omdat een van mijn collega's uit Dho komt. Helaas was hij kort voor onze aankomst uit Dho vertrokken zodat ik hem pas in Kathmandu heb teruggezien. Maar toch, ik heb zijn zeer afgelegen dorp kunnen bezoeken en het contrast met Kathmandu is enorm.
In het dorp waren de mensen druk met de oogst. Het graan was net geoogst en het kaf werd nog van het koren gescheiden. De aardappels waren ook van het land. Verder leven de mensen van de handel, met hun yakkaravanen gaan ze naar Tibet. De bergen en het land waren helemaal kaal en bruin. Na een rustdag is Dho, die door enkele dragers vooral in het lokale hotel/bar/fotostudio werd doorgebracht liepen we verder richting Phoksundo. Daar liggen twee hoge passen tussen, de Numala banyang van 5315 m hoog, en de Bagala banyang van 5200 m. Daar tussen kampeerden we op maar liefst 4500 m hoogte. De Numala was pittig, het weer was wat wisselvallig, veel wolken, een heel klein beetje sneeuw en heel veel wind. De nacht was niet zo koud als ik had verwacht, vooral omdat het begon te sneeuwen. Om 11 uur 's avonds lag er al een flink pak sneeuw op en om de tent. Hans veegde de sneeuw van de tent, en bedacht later dat hij daarbij beter zijn handschoenen had kunnen aandoen. Gelukkig stopte het tegen 1 uur met sneeuwen en begon het te waaien. 's Ochtends lag er een flink pak sneeuw, en het pad over de pas was volledig onzichtbaar. Wat was ik blij met onze mannen, die een prachtig spoor voor ons maakten door de sneeuw. En die ook nu de weg wisten en ons naar de juiste pas brachten. Evengoed was het zwaar, de sneeuw was erg los en het spoor was daardoor niet heel stevig. Sommige dragers hadden het erg moeilijk. Ook ik vond het zwaar, en ik heb me even afgevraagd waar ik aan begonnen was. Maar daar kom je niet mee boven, en dat is toch echt de enige manier om weer weg te komen. Dus maar weer verder, omhoog, verder, door het slingerende spoor. Hans motiveerde me enorm, heerlijk om samen omhoog te zwoegen en zweten. Eenmaal op de pas was ik supertrots en blij. En dan begint de afdaling, niet minder zwaar over de gladde sneeuw. Namgel begeleidt ons goed, dsat is fijn. We stoppen om een uur of 4, trekken onze schoenen uit en laten onze voeten drogen. De tenten staan superscheef maar iedereen is allang blij dat we vandaag niet meer verder gaan. De volgende dag bereiken we na een kleine omweg (482 meter extra dalen en klimmen) alsnog Ringmo en het Phoksundomeer. Het water is zo blauw dat het net niet echt is, de bergen zijn kaal en het geheel is onwerkelijk en prachtig. Heel fijn om op deze bijzondere plek te zijn.
Na Ringmo gaat het snel. we lopen in twee dagen naar Dunai, de districtshoofdstad van Dolpa. Ondanks dat de dichtsbijzijnde weg 3 a 4 dagen lopen is, is dit een echt stadje, met veel spullen, veel mensen, veel herrie, veel van alles. De laatste dag lopen we naar Juphal. We hebben een geweldig afscheidsfeest met ons superteam met veel getrommel en gezang, en we moeten dansen. De volgende dag is onze vlucht gecanceld. Nou, dan charter je toch een vliegtuig. Zo'n leuk 6 persoonsdingetje. Wij mogen erin met Namgel, en nog twee Nederlanders met hun gids gaan mee. Als we zijn ingestapt worden de koeien van de startbaan annex weiland gejaagd, hobbeldehobbel en weg zijn we. Onze ploeg gaat met de bus, die zijn dus nog wel even onderweg. Wij zijn al bijna thuis. In ons eigen appartement in Kathmandu. Met een douche en een echt bed. In bed droom ik dat ik weer op trekking ga. Ik weet niet waarheen maar ik heb er nu al zin in.
Inmiddels zijn we 3 dagen thuis. Het team komt morgen of overmnorgen aan. Namgel gaat morgen alweer op trekking. Ik droom nog even verder.
-
31 Oktober 2010 - 16:48
Ocky:
Hoi Hans en Marcelin
Wat een tocht weer zeg geweldig. Van de week stuur ik je nog wel een mailtje. Ook ik heb veel sneeuw gehad maar dan wel in Zwitserland ook net terug. Groetjes ocky -
01 November 2010 - 05:06
Dick En Hanny:
Namaste Marcelin en Hans.
Wat een pracht daar in DOLPO. Maar wel een beetje van de pittige. Zondag hebben we een afspraak met Lobsang over de Sherpaland-trek. Wie weet treffen we elkaar nog.
groetjes
HANNY EN DICK
-
01 November 2010 - 08:09
Karin:
Dag Marcelin, en natuurlijk ook Hans.,
Fijn dat jullie weer gezond en wel, inclusief alle ledematen zijn teruggekeerd van het dak van de wereld naar Kathmandu! geniet nog lekker van elkaar!
groeten
karin -
01 November 2010 - 12:38
Marian:
Wat een mooie tocht hebben jullie gemaakt... Afzien en genieten...
Liefs,Marian -
02 November 2010 - 11:09
Barbara Zielman:
Wauw wat een toch zeg. Spannend. Ik vind het eigenlijk heel stoer dat jullie dat doen. Leuk om na een tijdje weer een verslag te lezen.
Groetjes -
04 November 2010 - 16:25
Ineke:
Een prachtig reisverslag, waarin je helemaal meegezogen wordt en het lijkt alsof je er zelf ook bij bent. Geweldig dat jullie dit hebben meegemaakt!
Veel liefs! -
04 November 2010 - 22:25
Aline:
Wat een avontuur!
Prachtig! Prachtig om te lezen, waarschijnlijk nog veel prachtiger om mee te maken ;)
-
07 November 2010 - 09:30
Ria:
wat een heerlijk verhaal, heb er super van genoten, en jullie ook zo te lezen :) Intensief in alle opzichten, fantastisch!!!!! X -
08 November 2010 - 11:53
Melanie:
Jeetje, wat lijkt me dat zwaar,maar ook geweldig mooi! Heb net ook de foto's bekeken. Echt heel erg mooi!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
