een vrij weekend in Nepal

Gisteren en vandaag had ik mijn vrije weekend. Voor Nepalezen duurt het weekend één dag: de zaterdag. Die werk ik dus, want dan zijn de juffen vrij en iemand moet de kinderen toch bezig houden.

Maar goed, ik had dus weekend. En ik had grootse plannen: naar Bhaktapur om Joyce te ontmoeten, ik leg zo wel uit wie zij is, en maandag door naar Nagarkot. Dinsdag dan een wandeling van nagarkot naar Sankhu, nog even bij het project van Rene langs, en dan weer naar huis. Ik dacht vantevoren wel even dat het misschien wat veel was, maar had er ook erg veel zin in .

Dus ik ging zondag middag heel luxe met de taxi naar Bhaktapur. Wat een mooie rit! Niet over de hoofdweg, die altijd vol staat, maar over een kleinere en slechtere weg, langa mooie dorpen waar de vrouwen op de rijstvelden werken. In Bhaktapur betaalde ik braaf voor mijn ticket, het kost 750 Rs om de binnenstad in te mogen. Veel mensen vinden dat veel geld maar vrijwel iedereen vindt het achteraf erg meevallen. De stad is zo mooi dat het de 7,50 euro wel waard is. Op het durbar square staan heel veel tempels en paleizen, gebouwd door koningen in de 14de, 15de en 16de eeuw. Geloof ik. Ik ben nooit zo goed met tempels enzo. Maar ik vind deze wel heel mooi. Ik word alleen een beetje moe van al die herrie en die mensen en dei auto's en ik begrijp deze wewreld niet.
Ik wilde eerst mijn bagage afleveren bij het door Joyce aangeraden Khwopa guesthouse. dat zit vlak bij het pleintje met de tempel met de 5 verdiepingen. Ik liep zo in een keer naar het pottenbakkersplein, en toen ik daar was bedacht ik dat ik verkeerd zat. Overnieuw, nu wel naar het goede plein. Een erg mooie tempel trouwens, die met de 5 daken. En nu de goede zijstraat vinden. De laatste die ik probeer dus... en al die tijd met mij nrugzakje aan het sjopuwen. En ondertussen lopen er overal om me heen mensen, en het is zo idioot druk en ik versta niemand. Afijn, ik ben zo mijn culuurshock ingestapt. Ik dacht -misschien wel arrogant- er zonder vanaf te komen. Ik ben tenslotte al vaker in Nepal geweest, en ik ken het toch wel? Nou, nee dus. Hier is een cultuurshock in zuivere vorm. Compleet met me willen opsluiten in mijn kamer in het guesthouse, toen ik het eindelijk had gevonden.

Maar nee, ik ben stoer, dat vinden jullie allemaal dus laat ik me dan ook eens zo gedragen. Dus ik toch naar buiten, en ik ben op het pleintje met die tempel met die 5 daken gaan zitten. Of ik armbanden wil kopen? Misschien een trekking wil maken? Of toch liever protemoneetjes koop? Nee, nee, nee. Ik wil niks, alleen proberen om een beetje grip te krijgen op wat ik allemaal zie en hoor en ruik en voel.
Dan komt er een jonge man naast me zitten. Hij begint een gesprek, of ik een gids nodig heb. Nee. Of ik het dan goed vind dat hij zomaar wat met me praat. Vooruit dan maar. Deze Krishna blijkt uit ChanguNarayan te komen, een dorp in de buurt van Bhaktapur. Ik ben er geweest, de eerste keer dat ik met Hans in Nepal was, en heb er zelfs overnacht. Dat doen heel weinig toeristen, en Krishna vindt het hardstikke leuk. Of ik plannen heb voor vandaag. Naar waarheid kan ik zeggen dat ik een afspraak heb, met een Nederlandse die hier werkt. Hij blijkt Joyce te kennen, ze heeft iemand uit zijn dorp geholpen. Inmiddels zijn er ook wat vrienden van Krishna bij komen zitten, en we hebben een prettig gesprek. Ik loop daarna nog even rond door deze prachtige middeleeuwse stad, en begin het zowaar leuk te vinden.

Om 19.00 uur komt Joyce me ophalen in het guesthouse. Ze is Nederlands stipt, je hebt hier twee soorten tijd: Nepali time en Western time. Ook Nepalezen gebruiken soms western time, dat zeggen ze er dan wel even bij. Het betekent dat je op tijd moet komen. Bij nepali time zit er wat rek in.
We gaan naar het restaurant dat Joyce en haar zakenpartner Krishna (een andere) sinds kort uitbaten. Tijdens het eten krijg ik de kans om Joyce flinkt uit te horen. Ze geeft me heel veel tips en is heel open over haar leven in Nepal en haar project. Voor meer info daarover: www.suvadra.com
Afijn, voor mij heel inspirerend, en ik heb heel veel houvast gekregen waarmee ik aan de slag kan bij Maitri Griha. Bedankt Joyce!

De volgende dag ben ik langs geweest bij Swarga, dat hemel betekent. Er wonen een stuk of 18 kinderen, die allemaal lichamelijk gehandicapt zijn. Enekelen missen een deel van hun voet, of een arm, of een been, omdat ze als klein kind in het kookvuur zijn gevallen. Andren hebben een aangeboren handicap. Een van de kinderen heeft in Maitri Griha gewoond, maar was daar niet op zijn plek omdat hij niet verstandelijk gehandicapt is, alleen lichamelijk. Het levensverhaal van deze Bishal is nogal opmerkelijk, al is hij pas 8 jaar. Hij is zo'n drie jaar geleden gevonden op het toilet van het Orthopedisch ziekenhuis hier in Jorpati, dat vlakbij Boudha ligt. Ocky, de Nederlandse verpleegkundige die daar een paar maanden per jaar werkt, heeft hem gevonden. Ze is met andere op zoek gegaan naar een goede plek voor het jongetje. Omdat hij niet kon praten en ze helemaal niets over hem wisten heeft Ocky hem de naam Hari gegeven, wat zowel in Nepal als in Nederland een gewone jongensnaam is. Ocky is in contact gekomen met Maitri Griha en Hari is daar komen wonen. Wie zijn ouders waren was niet bekend.
Urken heeft me de rest van het verhaal verteld: op een dag waren ze op outing (uitstapje) in de dierentuin. daar was een man die steeds naar Hari zat te kijken. Urken is zo brutaal geweest om op de man af te stappen. In eerste instantie wilde hij niks zeggen, maar later gaf hij toe dat hij familie was van Hari. Ze zijn gaan aandringen, om in contact te komen met de familie van Hari. Dat is ook nodig om te voorkomen dat je een beschuldiging van kinderhandel aan je broek krijgt: je moet kunnen bewijzen dat de ouders het kind aan je overgedragen hebben. Uiteindelijk heeft de man, die een oom van Hari bleek te zijn, toegegeven en zo is de vader van Hari achterhaald. Hij heette natuurlijk niet Hari, maar Bishal. Toeb hij dit jaar naar Swarga verhuisde was dat een goed moment om hem zijn eigen naam weer terug te geven.Op maitri griha hebben we inmiddels een nieuwe jongetje. Ook hij is een vondeling. Hij is nogal bijzonder in zijn gedrag, ik vermoed autisme.

Zo en toen was het pas maandag middag en had ik nog een heleboel vrije tijd te gaan. Ik ben op de bus naar Nagarkot gestapt. Nagarkot ligt in de bergen en er is helaam niks te doen behalve naar de bergen kijken. En in de zomer, als het regent, liggen die vaak verstopt achter de wolken. Heerlijk leek het mij om niks te hoeven en alleen maar een beetje te lezen en eten. En heel misschien heb ik wel geluk en zie ik toch nog een stukje berg.
Na het bustochtje van ruim een uur a 25 roepie (25 cent, iets minder zelfs)ga ik naar de Peacefull cottage. Ik heb er 9over gelzen in de lonely Planet maar herinner me dit hotel ook van de vorige keer dat ik in Nagarkot was, met Hans in 2006. Het hotel krijgt een goede recensie in de planet, maar het heeft vooral een prachtig uitzicht: vanaf het dakterras 360 graden. En vanaf mijn kamer uitzicht op het noorden, waar de bergen zijn.
Ik ben niet de enige gast, er is nog een Fransman die op wereldreis is en erg teleurgesteld is in de wereld. Ik vind de wereld prachtig. We zijn snel uitgepraat.
Ook prachtig is het dat de Ganesh Himal uit de wolken te voorschijn komt. Deze bergreeks heb ik vorig jaar heel veel gezien vanauit het Langtang gebied, dat ernaast ligt. Wauw. Ik klets wat met de manager en een vriend van hem, en ga vroeg naar bed. Ik zet de wkker op 5 uur voor de sunrise, wie weet is het mooi weer. Maar nee, om 5 uur regent het hard, en ik draai me nog even om.
Om 7 uur alsnog opgestaan, en na een ontbijtje ga ik het nog maar even op het dakterras kijken. En ja hoor, je gelooft het niet, maar er vallen gaten in de wolken.Door die gaten zie ik Shisha Pangma, een berg van meer dan 8000 meter die in Tibet ligt, en Dorje Lakpa, die op de grens ligt, en nog meer wittre toppen. Volgens mij zelfs Mount Everest, verder naar het oosten, maar daar trekken de wolken al heel snel weer samen. Ik geniet, ik ben blij en ik ben een lucky girl. Nadat ik Alex beloofd heb dat ik nog eens terugkom pak ik mijn rugzakje en wandel naar Sankhu. Dat is via de kortste route 2,5 uur, ik neem een langere en doe er 3,5 uur over. Het eerste deel loop ik op met een heleboel kinderen die naar school gaan. Een meisje is wat gehandicapt, ze loopt moeilijk. En dan elke dag zo'n drie kwartier naar school lopen... Ik maak een praatje met Bishnu en Anita, zij spreken redelijk engels.
In sankhu loop ik langs het project van Rene. Hij is er zelf niet, maar wel Poolse Anna die ik twee weken terug ook heb gesproken. We praten bij, en ik bekijk de vorderingen van het werk.
In sankhu pak ik weer een bus terug naar huis. Ik heb het gevoel dat ik een week ben weggeweest en volgens mij ruik ik ook zo. Na een douche mail ik Hans, en ik ben nu toe aan pauze na al deze avonturen en verhalen. Morgen weer gewoon aan het werk, dan kan ik tenminste wer een beetje bijkomen.

Veel liefs voor jullie allemaal,
Marcelin