wat zullen we eten???

De dagelijks terugkerende vraag blijft: wat ga ik nou weer eten en waar. Ga ik zelf koken, ik heb tenslotte een keuken. Of haal ik brood, bruin brood, bij Nir en smeer er het laatste beetje pindakaas op.

Een beetje Nepalees heeft geen last van deze vraag. Die eet dal baat tarkari. Dat is linzen met rijst met groentencurry. Best lekker hoor,maar niet twee keer per dag. Een keer per dag 5 dagen per week vind ik eigenlijk ook al veel maar dat is nou eenmaal zo, want ik lunch op mijn werkdagen gewoon mee.
Ontbijten doe ik ook vaak op het werk, de jongens krijgen zo rond half 8 wat kleins te eten. Vaak melkthee (lekker) met witte borterhammen (minder). Maar soms ook mie, uit zo'n pakje (heel lekker) of rijstepap (niet eetbaar in mijn optiek). En dan eten ze om half 12 dal baat, en om 7 uur weer. Tussendoor nog thee met biscuitjes, of met popcorn, of met iets anders. Een a twee keer per week vlees. En twee keer per week fruit, hoewel ik dat probeer op te schroeven door regelmatig wat mee te nemen. Ook Gita, de fysiotherapeute, neemt vaak fruit mee.

Als ik zelf ontbijt neem ik ook vaak fruit, het is hier goed te krijgen (vooral papaya en bananen, maar ook appels, momenteel peren, eerder mango's,vaak ananas) Er is ook lekkere yoghurt, 5 cent per bakje bij het winkeltje op de hoek, waar ik ook mijn groenten haal als ik zelf kook.

Vandaag at ik bij restaurant Stupa view. Ik was er van de week met Urchen en Joyce. De manager en de ober zijn vrienden van Urchen en ik had beloofd terug te komen. Ik at, echt waar, bloemkool aardappels en een groentenburger. Heel lekker. Met een glas wijn erbij, dat hebben ze hier bij steeds meer restaurants. En het is niet te zoet en smaakt ook niet naar accuzuur.
De jongens van het restaurant vonden het leuk dat ik alweer langs kwam. En ik ook. Prachtig zicht op de stoepa, langzaam werd het donker en er waren steeds minder mensen de kora aan het lopen. En ik had een goed gesprek, alweer met de twee mannen. Een van hen komt uit Mustang, een afgelegen gebied ten noorden van Anmnapurna, de ander uit de Terai. De dame die acher de bar staat en de rekening opmaakt, komt hier uit de vallei. Allemaal verschillende nepalezen, en toch allemaal samen, zoals de manager zei.

Gisteren had ik een heel andere maaltijd. Ik at friet en kip, op een prachtig terrasje in Chobar, een klein dorp aan de rand van de vallei, in het zuid westen. Ik sliep 10 uur, en genoot voor, tijdens en na het slapen van de stilte van het dorp. De monniken in het klooster naast mijn hotelletje waren gelukkig ook niet al te vroeg op. Ik heb gisteren voor het slapen gaan het uitzicht over de vallei uitgebreid bewonderd. Ik kon de hele vallei overzien, alle huizen, alle stank, alle auto's. Het was fijn om er even afstand van te doen.

Nog een memorabele maaltijd: zaterdag at ik pizza bij the roadhouse cafe met Gert en Sietske (www.gertensietske.waarbenjij.nu). Sietske is de zus van de vrouw van de neef van Hans. Ja, denk daar maar eens over na. Tegelijkertijd at Hans bij zijn neef, en dus de zus van Sietske. Ik had het erg gezellig, het is leuk om Nederlanders in den vreemde tegen te komen, zeker zulke leuke mensen. Hans had het ook naar zijn zin trouwens.

Nu ben ik weer terug in de hectiek van Kathmandu. Ik ga de komden drie weken nog hard aan het werk bij Maitri Griha. Dan begint Dasain en gaan we dicht. Ik heb nog wel wat andere dingen te doen, projecten te bezoeken, totdat Hans komt op 3 oktober. En dan neem ik hem mee naar Stupa view om te eten, en naar the garden restaurant, en nog veel meer.

Veel liefs, Marcelin