de jongens van Maitri Griha

Na een paar dagen zonder internet thuis was gisteren alles gerepareerd. Jammer dat de stroom vervolgens 24 uur uitviel. En weer even on line was. En weer uitviel. Vanavond was het even zo dat de onderste helft vanhet hotel geen stroom had en de bovenste wel. ;)Ik zit op 4 hoog, bovenin dus, ik heb alleen het dakterras nog boven me. Helaas, voordat ik kon profiteren viel de stroom ook bij mij uit. En de internetverbinding viel weg. Nu is alles online, geloof ik, en is het dus rustig in de wijk want alle aggregaten staan weer uit.

Ook al had ik een stukje over geld beloofd, ik wil het toch echt eerst eens over werken hebben. Over Maitri Griha om precies te zijn, en de jongens daar. Het grappige is dat ik juist door het werken minder last heb van een cultuurshock. Ik denk dat dat heel anders is als je met straatkinderen werkt, of met aidswezen. Maar ik werk met verstandelijk gehandicapte kinderen, en dat doe ik thuis ook wel eens. En die kinderen zijn echt niet heel anders. Want bijzondere kinderen zijn zowel in Nederland als in Nepal bijzonder.

Van Rikesh probeer ik nu al ruim 4 weken een foto te maken. Dat lukt wel, maar alle foto's zijn bewogen. Dat is ADHD in beeld. Hij is nu een jaar of 11, en de vraag rijst steeds meer hoe het verder met hem moet. Medicatie is wel geprobeerd, maar slaat niet erg aan. En wordt ook verkocht door vader. Toch weer leuke extra inkomsten. Nu is Rikesh nog klein, in postuur, en nog een echt kind. Maar binnenkort gaat zijn lichaam zich ontwikkelen. En het is hier weliswaar prima als kinderen soms in hun blootje lopen, en geholpen moeten worden met douchen enzo, maar een volwassene hoort toch echt zijn blote lijf niet te laten zien. Een extra probleem voor mensen met een handicap. Wat voor toekomst heeft deze jongennhier? Er zijn wel instellingen voor volwassenen met een handicap, niet veel, maar ze zijn er. Het kost alleen 4500 roepie per maand, zo'n 40 euro. Heel erg veel geld hier, als je bedenkt dat de juffen van Maitri Griha 2500 roepie per maand verdienen... Maar de familie van Rikesh kan ook niet voor hem zorgen. Deels vanwege schaamte. Deels omdat ouders gescheiden zijn en beiden alleenstaand. En ze moeten werken want anders is er geen geld. Dus kunnen ze niet voor zo'n kind zorgen, want die kan je niet alleen laten. Niet meer dan 3 minuten in ieder geval.

Jenish is de nieuwste aanwinst in MG. Hij woont er nu 5 weken, en hij mag in ieder geval 6 maanden blijven. Deze proeftijd is afgesproken om te kijken of zijn voogden wel in de buurt blijven. Omdat Maitri Griha alleen tijdelijk opvang biedt, moeten er ouders of een voogd op de achtergrond in beeld blijven. Ook ivm vakanties, dit jaar gaan we eind september dicht voort een maand. Jenish heeft geen ouders, tenminste, geen bekende ouders. Hij is bij de bushalte bij Pashupatinath, een hindoe tempel, gevonden. Daarna is hij in een weeshuis terecht gekomen, maar daar wisten ze zich geen raad met hem. Het gevolg is een ernstig verwaarloosd jongetje van ongeveer 8 jaar. Hij leert nu een beetje praten, en het stereotype gedrag dat hij vertoont wordt al iets minder. Komt dat gedrag voort uit autisme, of uit verwaarlozing? Wie het weet mag het zeggen. Ik weet het niet.

Shiva is wel autistisch. Geen twijfel over mogelijk. Hij heeft een heel bijzondere manier van contact maken, uiteraard op zijn moment en zijn manier. Ik vind hem geweldig, en volgens mij vindt Shiva mij ook wel leuk. hij is in elk geval erg sterk op mij gericht. Ik vind het moeilijk om hem te beschrijven, het is zo'n eigen joch, hij is gewoon Shiva en daar moet je het mee doen. Overigens is Shiva zeker niet dom. Hij kan veel, en helpt ook mee in het huishouden. dat willen we de komende tijd gaan uitbreiden, omdat dat het makkelijker zal maken voor hem om weer bij familie te gaan wonen.Ook zijn moeder is allenstaand.

Chandra woont bij zijn moeder. Vader is buiten beeld, ik weet niet waarom. Hij heeft een broer van 11, die hem naar MG brengt om een uur of 9, en hem om een uur of 5 weer ophaalt. Moeder kan daardoor aan het werk. Chandra is een jaar of 9. Hij is doof en verstandelijk beperkt. Hoe ernstig is nog een beetje zoeken, we weten het niet precies. Hij komt nu sinds een half jaar geloof ik.

Dan zijn er nog twee broertjes. Hun vader is ook verstandelijk beprekt, nogal ernstig. Moeder is zwakbegaafd, lijkt het. En ze moet werken, maar kan niet haar man en twee kinderen alleem thuis laten. Dus wonen de broertjes nu in MG. Ze zijn 10 en 8, en heel verschillend. Sandesh is de laatste weken steeds meer gaan kletsen. Ook tegen mij, terwijl ik het nepalees nogsteeds niet versta. Soms komt er zelfs een engelstalige volzin uit bij Sandesh. En als ik commentaar op hem heb zegt hij: ja. In het nederlands dus. Deze jongen kan nog heel veel lerene, en daar wordt hard aan gererkt.

Broertje Sailesh is wat ingewikkelder. Hij imiteert iedereen die bij hem in de buurt is, en bij voorkeur dat gedrag dat veel aandacht oplevert. Niet altijd leuk gedrag. Hij ziet erg slecht denken we, hij is ook behoorlijk scheel. Sailesh is echt een droppie, maar wel heel ondeugend en een echte handenbinder. Hij is natuurlijk ook nog heel jong, en best verwend. In een jaar op MG heeft hij al heel veel geleerd, basisdingen zoals netjes naar de wc gaan, je handen wassen, netjes eten. Als je alleen bent met Sailesh gaat het prima. In een groep is het erg moeilijk voor hem.

De oudste is Ram, hij is al een jaar of 18. Hij is helemaal niet verstandelijk beperkt, maar doof. Maar ja, om hem daarom nou op straat te zetten is ook zo wat. Dus blijft hij, en helpt hij de staff. Overdag gaat hij naar een thanka schilder klas, en naar gebarentaalles. Verder helpt hij met schoonmaken en koken.

Zo dat zijn 6 hele korte persoonbeschrijvingen. Van hele bijzonder mensen. Ik lees het over en merk dat ik niet iedreeen even veel recht heb kunnen doen. Sommige mensen laten zich makkelijker in woorden vangen dan andere. Maar in ieder geval zijn het de mensen waar het voor mij om draait hier. Ik vraag me af wat ik ze kan leren, wat mijn tijdelijke rol kan zijn. En ik vraag me af waar hun toekomst ligt. MG is per definitie tijdelijk, om de jongens vaardigheden te leren. Maar dan? De regering heeft een tijdje geleden beloofd om 1000 roepie per maand te geven voor elk gehandicapt kind. Maar ja, dat was toen de maoisten nog in de regering zaten, en die zijn er inmiddels uit. Niemand heeft meer iets over dit wilde plan gehoord... En de ouders zijn arm, vaak alleenstaand, en niet in staat om voor hun moeilijke kind te zorgen.

Nou ja, dat is de ellende in een notendop. Gelukkig zijn er ook succesverhalen: er zijn al 4 jongens na een tijdelijke plaatsing in MG weer naar huis gegaan. En volgens mij gaat dat ook best goed. Een druppel op een gloeiende plaat is het, zeker. Maar daar zijn deze ouders en kinderen blij mee.

Ik ga morgen weer aan de slag. Ik heb er zijn, al is het wel vroeg hoor, om 6.15 uur opstaan...

Veel liefs,
Marcelin